است كه طبق اعتقاد ما شيعيان، ولايت و حاكميت فقيه كه بحمداللّه جامعه ما از آن برخوردار است، در طول همان ولايتى است كه ما براى اهل‌‌بيت(عليهم السلام) قايل هستيم و مشروعيت اين حاكميت با اذن و نصب امام معصوم(عليه السلام) تحقّق مى‌‌يابد. توضيح اينكه: در زمان حاكميت اميرالمؤمنين(عليه السلام) به جهت گستردگى قلمرو حكومت اسلامى، نه براى آن حضرت ميسور بود كه در همه شهرها و سرزمين‌‌هاى اسلامى حضور يابند و مستقيماً اداره امور مردم را به دست گيرند، و نه براى همه مردم اين امكان وجود داشت كه در كوفه زندگى كنند. بنابراين، ضرورت داشت كه افراد لايق و صالحى از سوى آن حضرت براى اداره استان‌‌هاى گوناگون انتخاب گردند و برحسب اين ضرورت، آن حضرت افرادى چون مالك اشتر و محمدبن‌ابى‌بكر را به عنوان والى و حاكم به سرزمين‌‌هاى اسلامى مى‌‌فرستادند. آنها گرچه معصوم نبودند، اما چون از ناحيه امام معصوم نصب شده بودند، اطاعتشان بر مردم واجب بود؛ چون ولى معصوم و كسى كه توسط معصوم نصب مى‌‌گردد، با واسطه از سوى خداوند منصوب گرديده است و اطاعت از او اطاعت از خداوند است.

همچنان كه ما ملزم به اطاعت اوامرى هستيم كه مستقيماً از سوى خداوند نازل مى‌‌شوند، ملزم هستيم كه از اوامر خليفه‌‌هاى خداوند نيز اطاعت كنيم. چرا كه خداوند ايشان را به عنوان «اولى الامر» منصوب كرده و به ما فرمان داده كه از ايشان تبعيت كنيم و به واسطه تبعيت و پيروى از ايشان، اطاعت از خداوند نيز محقق مى‌‌گردد. بدين ترتيب، روشن شد كه در زمان حضور و حاكميت معصوم هم اطاعت از كسى كه از سوى ايشان به ولايت و حكومت نصب مى‌‌گردد واجب است. همچنين حضرات معصومين(عليهم السلام)، در روايات فراوانى، فقيه جامع‌‌الشرايط را به عنوان جانشين امام معصوم، در دوران غيبت، معرفى كرده‌‌اند و مردم را ملزم كرده‌‌اند كه از ولى فقيه اطاعت و پيروى كنند. در اين صورت، ولايت فقيه