ابراهيم براى پدرش جز براى وعده‌‌اى كه به او داده بود نبود. پس چون براى او روشن شد كه وى دشمن خداست از او بيزار شد؛ همانا ابراهيم دلسوزى بردبار بود.

ضرورت پايدارى در برابر جبهه كفر

تأسّى به پيامبر(صلى الله عليه وآله) در پيروى حق و ايستادگى در برابر دشمنان و فتنه‌‌گران است. تأسّى به پيامبر اين است كه وقتى مى‌‌بينيم دشمن ما را محاصره كرده، احساس زبونى و ضعف نكنيم و به يارى خداوند اميد داشته باشيم و در راه خدا آماده نوشيدن شربت شهادت نيز باشيم؛ آن‌‌سان كه پيروان راستين رسول خدا چنين بودند:مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلاً؛[1] از ميان مؤمنان مردانى‌‌اند كه به آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا كردند. برخى از آنان به شهادت رسيدند و برخى از آنها در انتظار [كارزار و شهادت] هستند و [پيمان خويش را] دگرگون نساخته اند.

ما اگر مى‌‌بينيم كه دشمنانمان قوى هستند و از جمعيت، صنعت، تكنولوژى و امكانات بيشترى برخوردارند و امكانات و توانايى‌‌هاى مادى و ظاهرى ما براى آنها چيزى به حساب نمى‌‌آيد نبايد ترس و وحشت به خود راه دهيم بلكه بايد بر خدا و قدرت لايزال او تكيه داشته باشيم. گرچه ما ضعيف و ناتوان هستيم مطمئن باشيم كه با اتكاى به خداوند و قدرت لايزال او، بر دشمنان پيروز مى‌‌گرديم و خداوند در بحران‌‌ها بندگان مؤمن خود را تنها نمى‌‌گذارد و به آنها يارى مى‌‌رساند. اوست كه در هنگامه خطر، معادلات ظاهرى را درهم مى‌‌شكند و قدرت و شوكت خويش را به رُخ قدرت‌‌هاى پوشالى مى‌‌كشاند و هيمنه آنان را فرو مى‌‌ريزد. چنان‌‌كه در جنگ بدر هيمنه كفر و شرك را درهم شكست و مؤمنان را