دست‌‌آورد جديد، كشف مطلبى است كه تا كنون مجهول بوده و اكنون با تلاش و تكاپوى علمى پرده از آن برداشته شده است و مى‌‌توان با ادله قاطع علمى به اثبات آن پرداخت. ولى زنده كردن جهل و نادانى ديگران و شك‌‌گرايى، دست‌‌آوردى جديد نيست، بلكه ارائه كهنه‌‌ترين گزينه‌‌هاى پوچ رفتارى و گفتارى است كه گاه در لباس نو ارائه مى‌‌گردد. آيا آنچه اثبات‌‌گرايان مى‌‌گويند كه هر چيزى با تجربه حسى قابل اثبات نباشد پذيرفتنى و علمى نيست، حرف جديدى است؟ اين همان پندارى است كه در بنى اسراييل نيز وجود داشت و آنان به حضرت موسى(عليه السلام) گفتند: «وَ إِذْ قُلْتُمْ يا مُوسى لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتّى نَرَى اللّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْكُمُ الصّاعِقَةُ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُونَ؛[1] و چون گفتيد: اى موسى، تا خدا را آشكارا نبينيم هرگز به تو ايمان نخواهيم آورد.» به علاوه، مگر جديد و تازه بودن نظرى، دليل قطعى بر حقانيت آن است؟ چه بسا كسى تئورى و نظريه‌‌اى كاملا نو، اما دروغ و باطل ارائه دهد كه در اين صورت، آن نظريه باطل قابل پذيرش نيست. وقتى نظريه‌‌اى حق است كه با برهان و عقل تأييد شود و بتوان استدلال عقلى از مقدمات ضرورى و بديهى بر آن اقامه كرد؛يا شاهد و گواهى از سوى خدا بر حقانيت آن وجود داشته باشد. طبيعى است كه وقتى خداوند كه بر همه حقايق آشناست و علم او از همه علوم كامل‌‌تر است، رأى و نظرى را تأييد كند، روشن مى‌‌گردد كه آن رأى و نظر از اعتبار كافى برخوردار خواهد بود.

بنابراين، دو راه فراروى انسان است: راه خدا و راه شيطان و خداوند ما را موظف ساخته كه از راه او تبعيت و پيروى كنيم و در مسير انبيا و جانشينان آنها و دعوت كنندگان به حق حركت كنيم. و در اين صورت، مسير حركت ما حق و هماهنگ با فطرت و تامين‌‌كننده سعادت ماست. در مقابل، خداوند ما را از پيروى شيطان و پيروان او باز داشته است، چون راه آنان باطل بوده و فرجامى جز جهنم ندارد.