مى‌‌تازد و دين را افيون حكومت‌‌ها و ملت‌‌ها مى‌‌داند، واقعاً مسلمان است؟ آيا وقتى كسانى كه بايد مدافع اسلام باشند، دم از تغييرات اساسى در اسلام و فقه مى‌‌زنند، زنگ خطر به صدا در نيامده است؟ آيا وقتى كسانى اعلاميه مى‌‌دهند كه به مصلحت نيست كه احكام خدا اجرا گردد و كسانى در لباس روحانيت مى‌‌گويند كه بريدن دست دزد براى ايجاد و حفظ امنيت است و وقتى با راه‌‌كارهاى ديگر نيز مى‌‌توان امنيت ايجاد كرد، ديگر نيازى به بريدن دست دزد نيست، واقعاً فقه اسلام را قبول دارند؟ ما بايد نگران باشيم از اينكه فردا از همين افراد براى ما آيت‌‌اللّه بسازند و سرنوشت دين را به آنها بسپرند؟

وقتى حضرت امام(رضوان الله تعالى عليه) در اواخر عمر شريفشان فتواى ارتداد سلمان رشدى را صادر كردند، در كمال فراست و آينده‌‌نگرى فرمودند: من نگران آن هستم كه ده سال ديگر كسانى بنشينند و بگويند اين حكم بر خلاف مصالح ديپلماسى بود. آن بزرگوار امروز را مى‌‌ديد كه علاوه بر زير سؤال بردن حكم ارتداد سلمان رشدى، كار به جايى رسيده كه آن مرتد از حكم اعدامى كه براى رفيقش در ايران صادر شده اظهار تأسف مى‌‌كند و اضافه مى‌‌كند كه ديگر اميدى به مسلمانان تندرو نيست و اگر مسلمانان ميانه‌‌رو به نوسازى فرهنگ اسلام و ايجاد پروتستانتيسم اسلامى نپردازند، رشدى‌‌ها اين وظيفه را به عهده مى‌‌گيرند! آيا ايجاد تغييرات گسترده مبتنى بر تفكر مادى و ليبراليسم غرب، توهين به مقدسات اسلامى، تشكيك در عصمت انبيا و تاريخ‌‌مند معرفى كردن احكام اسلامى نوسازى فرهنگى است؟

رويكرد متفاوت اسلام و ليبراليسم به ارزش‌‌ها و باورها

ما معتقديم كه اصول ارزش‌‌هاى الهى و دينى ثابت هستند و چنان نيست كه روزى ارزشى تبديل به ضد ارزش شود. اما كسانى كه نقش كاركردى دين را