نمي‌شود؛ بلكه مؤمنانى به اين صفت پسنديده نايل مي‌شوند که‌ايماني راستين به خداوند و روز قيامت داشته باشند؛ ايمانيانى كه دل در گرو عشق خداوند دارند و او را بسيار ياد مي‌کنند و در نتيجه اين ذكر و توجه مداوم است كه تأسّى كامل به رسول خدا صورت مي‌پذيرد.[1]

آرى، داعيه‌داران مسلمانى آن هنگام به مقام رفيعِ تبعيت و اسوه‌پذيري كامل از «اسوه حسنه» نايل خواهند آمد كه به خدا و روز جزا باورى راستين بيابند. به هر ميزان كه ايمان ما به خدا و روز جزا ضعيف‌تر باشد، انگيزه و توفيق ما در اقتدا به رسول‌الله(صلى الله عليه وآله)، اين اسوه حسنه الهى، كمتر و ضعيف‌تر خواهد بود.[2]

2. اسوه دِهى از سيره پيامبران

خداوند متعال از پيامبرِ رحمت مي‌خواهد كه در عرصه خطيرِ ابلاغ رسالت به پيامبران اولوالعزم اقتدا كند و همچون ايشان صبر و استقامت پيشه سازد و از شتاب و بي‌صبري بپرهيزد: فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَ لَا تَسْتَعْجِلْ لَّهُمْ[3]؛ (در تبليغ دين خدا و تحمل اذيت امت) همچون پيامبران الوالعزم صبور باش و براى (عذاب) آنان شتاب مكن!

در آيتى ديگر از پيامبر اسلام، كه خود اسوه حسنه مؤمنان است، خواسته مي‌شود كه در پيمودن راه هدايت به پيامبران پيشين اقتدا كند: أُولَئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُدهُمُ اقْتَدِهْ...؛[4] آنان كسانى هستند كه خداوند متعال هدايتشان كرده است؛ به هدايت ايشان اقتدا كن.

3. الگودهى از سيره ابراهيم و پيروان او

پروردگار جهانيان، در قرآن مجيد، ابراهيم(عليه‌السلام) و پيروان راستين او را الگوهايى شايسته در عرصه تولّى (اظهار محبت و ارادت به خداوندگار يگانه) و تبرّى (ابراز بيزارى و نفرت از مشركان و همه خدايان دروغين) معرفى مي‌فرمايد: قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِى إِبْرَهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُواْ لِقَومِهِمْ إِنَّا بُرَءؤُاْ مِنْكُمْ وَ مِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرنَا بِكُمْ وَ بَدَا بَيْنَنَا وَ بَيْنَكُمُ الْعَدَوَةُ و الْبَغْضَاءُ أبدًا حَتَّى تُؤْمِنوُاْ بِاللَّهِ وَحْدَهُ إِلَّا قَوْلَ اِبْرَهِيمَ لاَبِيهِ لَأَسْتَغْفِرَنَّ لَكَ... ؛ در ابراهيم و