بانشاط‌اند و از زندگي سادة خود لذت مي‌برند و محبت خداوند کانون دلشان را گرم و باطراوت نگاه ‌داشته است و خداوند را به پاس نعمت‌هايي که به آنها داده پي‌درپي شکر مي‌گويند.

اولياي خدا و توجه کامل به معبود

چنان‌كه گذشت انسان نمي‌بايد فريفتة دنيا شود و تمام همّ ‌و غمّ خويش را صرف رسيدن به لذت‌هاي آن کند. بي‌شک دلبستگي به دنيا و توجه افراطي به شهوات و لذت‌هاي آن انسان را حقير و خوار مي‌سازد، و بالاتر از آن، انسان را از خدا دور مي‌سازد؛ زيرا هرقدر لذت‌جويي و توجه به شهوات بيشتر شود، از ارتباط انسان با خدا و توجه و اهتمام او به آخرت کاسته مي‌گردد. بر اساس تجربه‌اي که ما از زندگي خود داريم، حتي هرقدر ميل به شهوات و لذت‌هاي حلال بيشتر شود، از حال و نشاط براي نماز، انس با خدا و مناجات با او کاسته مي‌شود. از اين روي، حضرت فارغ بودن از غم دنيا و لذت‌هاي آن و اهتمام به ارتباط با خدا و آخرت را از زمرة ويژگي‌هاي دوستان خدا مي‌دانند:

وَ تَخَلَّي مِنَ الْهُمُومِ اِلَّا هَمّاً واحداً انْفَرَدَ بِهِ؛ و جز يک غم که تنها غم اوست، از هر اندوهي خويشتن را تهي ساخته است.

بر اساس آموزه‌هاي قرآن، هدف و مقصد نهايي انسان الله است، که انسان به سوي او ره مي‌پويد، و سراسر زندگي‌اش، در حوزه رفتار اختياري و تشريعي، سير تکويني و سير تشريعي به سوي خداست و اگر کساني به اين حرکت و مقصد خويش آگاهي داشته باشند، ممکن نيست اهتمام و دغدغة رسيدن به مقصد در آنان نباشد؛ زيرا بدون اهتمام و دغدغة رسيدن به مقصد و هدف، انسان از حرکت باز ماند و گمراه مي‌شود. تنبلي و راحت‌طلبي و عدم تکاپو براي تأمين توشه و وسايل سفر، انسان را از حرکت