آخرت در شمار عوامل ناراحتي‌ها و افسردگي‌ها باشد، بلکه در آن تحقيقات روشن شده که همة آن ناراحتي‌ها، غصه‌ها و افسردگي‌ها با امور دنيا ارتباط دارند. چه کساني که از لذت‌ها و نعمت‌هاي دنيا بهره‌مندند و چه کساني که از آنها بي‌بهره‌اند، توجه به دنيا و لذت‌هاي آن، چنان بر دلشان سايه افکنده و فکرشان را به خود مشغول ساخته که نمي‌توانند لحظه‌اي به خود آيند و خويشتن را از دام دنيا و ناراحتي‌هاي آن برهانند.

کساني که از نعمت‌ها و لذت‌هاي دنيا برخوردار شده‌اند و گمان مي‌کنند چيزي به دست آورده‌اند، توجه ندارند که در برابر آنچه به دست آورده‌اند آسايش و آرامش خويش را از دست داده و مشکلات و ناراحتي‌هاي فراواني را متحمل گشته‌اند، و چه بسا براي رسيدن به آنها دست به خيانت نيز زده باشند. حال اگر ناراحتي‌ها و سختي‌هايي را که براي رسيدن به لذتي دنيوي کشيده‌اند، با لذتي که دستاورد آنان است بسنجند، درمي‌يابند بهاي گزافي براي رسيدن به آن لذت پرداخته‌اند که ارزش آن لذت در برابر آنها ناچيز است. پس برخورداري از لذت‌هاي بيشتر بر خوشي‌ها و آرامش انسان نمي‌افزايد، بلکه از آنها مي‌کاهد. اوضاعي که امروزه در کشورهاي پيشرفته حاکم است، اين ادعا را تأييد مي‌کند. امروزه در کشوري که بيشترين امکانات زندگي فراهم است و مردم آن از نعمت‌ها و لذت‌هايي برخوردارند که ديگران از آنها بي‌خبرند، بيشترين داروهاي رواني توليد و مصرف مي‌شود و بيشتر داروهاي توليدي، داروهاي رواني است. همچنين از بيشترين روان‌پزشکان، روان‌كاوان و کلينيک‌هاي رواني برخوردارند و مجهزترين بيمارستان‌ها به بيماران رواني اختصاص دارد. حال اگر لذت‌هاي دنيا باعث راحتي و آسايش انسان است، چرا در کشوري که چنين امکانات گسترده‌اي براي زندگي و لذت‌جويي دارد، آمار افسردگي‌ها و بيماري‌هاي رواني تا اين پايه بالاست؟ اما در برابر، در گوشه و کنار کشور خودمان افرادي هستند که از امکانات محدودي برخوردارند، ولي چون به دنيا تعلق خاطر ندارند، سرزنده و