جلب دوستي و محبت مخالفان و رسيدن به يک ديدگاه مشترک با آنان صورت مي‌پذيرد، تقسيم شده است. تقيه در اسلام و به‌‌ويژه در تشيع چنان جايگاه و اهميتي يافته است که امام صادق(عليه السلام) به معلي بن خنيس فرمودند:

إِنَّ التَّقِيَّةَ مِنْ دِينِي وَ دِينِ آبَائِي وَ لَا دِينَ لِمَنْ لَا تَقِيَّةَ لَهُ؛[1] تقيه از دين من و دين پدران من است و کسي که تقيه را رعايت نکند دين ندارد.

ممکن است کسي بر اثر جهل، غفلت يا از سَرِ شيطنت و براي تحريف حقيقت، دگرگوني معنايي‌اي را که در واژه‌هايي چون تقيه و بدعت و نوآوري پديد آمده در نظر نگيرد و در مقامي که اين واژه‌ها در معناي اصطلاحي به کار رفته‌اند، معناي لغوي آنها را لحاظ کند، يا به عکس، در جايي که واژة بدعت و نوآوري در معناي لغوي‌اش به کار رفته است، معناي اصطلاحي آن را لحاظ کند، و از سَرِ جهل يا به‌عمد از اين نکته که براي فهم معناي لفظ بايد قراين و فضاي تخاطب را در نظر گرفت، چشم بپوشد.

طي نيم قرن اخير تحريف‌هاي فراواني در برخي الفاظ و اصطلاحات و از جمله در معناي نوآوري صورت گرفته است و در اين‌باره، گروهي با مغالطه و خلط معاني كوشيده‌اند افکار غلط خود را در پوشش الفاظي چون نوآوري ترويج دهند. اكنون، پيش از پرداختن به سوء ‌استفاده از واژة نوآوري، به حوزه‌هايي که در آنها نوآوري صورت گرفته است نگاهي مي‌افکنيم.

ب) بسترهاي نوآوري

1. نوآوري در صنعت و ابزارهايي که در زندگي به کار مي‌روند: بشر براي رسيدن به رفاه بيشتر و استفاده فزون‌تر از امکانات مادي، پيوسته دست به اختراع وسايل و