مي‌شناسد و به زنجيرة حوادث و فرجام آنها آگاهي و يقين کامل دارد، دليل منطقي براي اضطراب و نگراني وجود ندارد.

از ميان شخصيت‌هاي بزرگي که ما با آنان برخورد داشتيم، مرحوم آيت‌الله بهاءالديني، رضوان الله عليه، از اين ويژگي کاملاً برخوردار بودند. ايشان در برابر حوادث و رخدادهاي سخت خم به ابرو نمي‌آوردند و با آرامش و اطمينان خاطري ستودني با حوادث روبه‌رو مي‌شدند. همچنين حضرت امام(رحمه الله) که در سخت‌ترين حوادثي که براي مردم ايران رُخ مي‌داد، از جمله در واقعة پانزده خرداد، چون کوه استوار بود و آن حوادث ذره‌اي اضطراب، ترس و نگراني در ايشان پديد نمي‌آورد، و با ايمان مستحکمي که داشتند با آرامش‌خاطرِ بسيار با رخدادها برخورد مي‌کردند. پس از فاجعة پانزده خرداد و کشتارهاي رژيم سفاک پهلوي در قم و تهران و ساير شهرها، مأموران رژيم شبانه به خانة امام ريختند و ايشان را دستگير کردند. پس از آن ماجرا، امام فرموده بودند: در آن وقايع، من لحظه‌اي نترسيدم و حتي افسران و مأموران رژيم که ما را به تهران مي‌بردند، از ترس مي‌لرزيدند ولي من هيچ نگراني و ترسي از فرجام کار نداشتم.

کسي که به سختي‌ها و فراز و نشيب‌هاي راه خدا آشناست و خداوند نور يقين را بر قلبش تابانده و او از دام وسوسه‌هاي شيطاني رهيده است، مي‌تواند مشعل فروزاني براي هدايت ديگران شود و راه‌گشاي ديگران در مسير کمال و نيل به سعادت گردد و در پرتو حقايقي که برايش آشکار شده، به شبهات و پرسش‌ها پاسخ گويد و نياز‌هاي معرفتي و علمي ديگران را برطرف سازد. اگر مردم در گزينش راهنماي خويش دقت نکنند، چه بسا به دام شياطين و شبهه‌افکنان افتند، و آنان به جاي راه هدايت، مسير گمراهي و هلاکت را به ايشان معرفي کنند و کاخ اعتقادات و باورهاي صحيح آنان را ويران سازند. پس بايد در شناسايي کساني کوشيد که با حيات انساني آشنايند و با معيار‌هاي صحيح و در پرتو نور يقين، مسير هدايت را مي‌شناسند و نيز از کژراهه‌هايي