تَهْوِي إِلَيْهِ ثِمَارُ[1] الاَْفْئِدَةِ مِنْ مَفَاوِزِ[2] قِفَار[3] سَحِيقَة[4] وَمَهَاوِي[5]فِجَاج[6] عَمِيقَة وَجَزَائِرِ بِحَار مُنْقَطِعَة، حَتَّى يَهُزُّوا[7] مَنَاكِبَهُمْ[8]ذُلُلا يُهَلِّلُونَ[9] للهِِ حَوْلَهُ وَيَرْمُلُونَ[10] عَلَى أَقْدَامِهِمْ شُعْثاً[11]غُبْراً[12] لَهُ، قَدْ نَبَذُوا السَّرَابِيلَ[13] وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ وَشَوَّهُوا[14]بِإِعْفَاءِ[15] الشُّعُورِ مَحَاسِنَ خَلْقِهِمُ‌؛ از بيابان‌هاى خشك و بى‌آب و علف، و دور، و دره‌ها و فاصله‌هاى ژرف بين كوه‌ها و جزيره‌هاى از هم پراكنده درياها، عشق و محبت مخلصانه و نابِ (شيفتگان و حق‌پرستان) به سوى آن (خانه باعظمت الاهى) پَر مى‌كشد، به نحوى كه (خود را به آن كعبه آمال رسانيده و) به عنوان اظهار ذلّت (و مسكنت در پيشگاه كبريايى حق‌تعالى) شانه‌ها را «لا اله الاّ الله» گويان بر گِرد خانه كعبه به