بى‌حاصل‌بودن و موقعيت جغرافيايى خاصّ اين سرزمين، قابل ترديد نيست و به لحاظ اين وضعيت طبعاً امكان دامدارى و پرورش انواع چهارپايان در آن وجود ندارد. منطقه‌اى كه فاصله فراوان بين محل‌هاى مسكونى آن، بهترين گواه بر وضعيت دشوار طبيعى است‌؛ زيرا رويش گل و گياه و وجود چراگاه‌هاى پربار، و چشمه‌سارهاى پر طراوت و باغستان و كشتزارهاى پر نعمت، بندگان خدا را براى بهرهورى از الطاف بيكران الاهى به سوى خود جذب كرده و تراكم جمعيت و كم‌فاصله شدن نقاط مسكونى را در پى‌خواهد داشت.

توجه دل‌هاى مشتاقان به سوى كعبه

ثُمَّ أَمَرَ آدَمَ(عليه السلام) وَوَلَدَهُ أَنْ يَثْنُوا[1] أَعْطَافَهُمْ[2] نَحْوَهُ فَصَارَ
مَثَابَةً لِمُنْتَجَعِ[3] أَسْفَارِهِمْ وَغَايَةً لِمُلْقَى رِحَالِهِمْ‌؛ سپس حضرت
آدم ـ على نبينا و آله و عليه السلام ـ و فرزندانش را امر به توجه نمودن سوى آن فرمود، و بدين سان كعبه معظمه، به محلِ رفت و شد
براى مسافرت‌(هاى سودمند) و جايگاه مطلوبى براى باراندازشان مبدّل گشت.