الشيخ العطار

گر تو را دانش اگر نادانيست # آخر كار تو سرگردانيست‌

ما پنبه ز روى ريش برداشته‌ايم # وز دل غم نوش و نيش برداشته‌ايم‌

فرهاد صفت گذشته از هستى خويش # اين كوه بلا ز پيش برداشته‌ايم‌

مثنوى‌

كشته و مرده به پيشت اى قمر # به كه شاه زندگان جاى دگر

*** لجامع هذا الكتاب و هو مما سنح بالخاطر في طريق الحجاز.

آهنگ حجاز مينمودم من زار # كامد سحري بگوش دل اين گفتار

يا رب بچه روى جانب كعبه رود؟ # رندى كه كليسيا ازو دارد عار

و له‌

اى دل كه ز مدرسه بدير افتادى # و اندر صف اهل زهد غير افتادى‌

الحمد كه كار را رساندى تو بجاى # صد شكر كه عاقبت بخير افتادى‌

و له‌

تا أز ره و رسم عقل بيرون نشوى # يك‌ذره از آنجه هستى افزون نشوى‌

و له‌

گفتم كه كنم تحفه‌ات اى لاله عذار # جان را چو شوم ز وصل تو برخوردار

گفتا كه بهائى اين فضولى بگذار # جان خود ز من است غير جان تحفه بيار

و له‌

اى چرخ كه با مردم نادان يارى # هر لحظه بر اهل فضل غم مى‌بارى‌

پيوسته ز تو بر دل من بار غميست # گويا كه ز اهل دانشم بندارى‌

و له‌

ما زلت عليه بالكرى محتالا # حتى وافى خياله مختالا

لو لا حذر انتباهه تفجعني # في القرب به قمت له إجلالا