اهل معصيت و آثامند ، حضرت مهيمن سبحان آن هدايت اهل ايمان را از جميع ذنوب و عصيان و تمامى عيوب و نقصان پيوسته بحفظ و امان خود نگاهداشته . زيرا كه هر يك ايشان را جز ارباب تجارب و تكالب و رادع اصحاب تظالم و تواثباند چه وجود ذوات ذى الجود ايشان دافع ضرر درندگان و گزندگان از طوايف انس و جان و سبب تأديب اهل تمرد و طغياناند ، بلكه مانع همگى خلقان از دواعى خواهش شيطان و از اطاعت آن غاوى انسان است ، زيرا كه ايزد منان در هيچ زمان جميع بندگان خود را بىارشاد دلالت و برهان حجت نگذاشت ، بلكه هميشه در ميان مردمان مرشد هادى معصوم بودى كه بوساطت ارشاد خلايق از كثرت ناصر و معين پيوسته ظاهر و مشهود مىبود ؛ و هر فردى از افراد ايشان از او بفيض احكام شرايع و دين و بتعليم آداب اسلام و ايمان و ملت سيد المرسلين ميرسيدند ، يا بوسيله قلت نصير و ظهير غائب و مكتوم ميگرديد ، تا آنكه خلايق را بر حضرت رب العزت حجت و برهان در آخرت بعد از ارشاد در اين جهان خلقان را در باب عدم آن نباشد ؛ و هيچ چيز از ضروريات دين مبين بر جميع مخلوقين مشتبه و ملتبس از ميامن الطاف ايزد مقدس نشود .
و اينكه حضرت ايزد تعالى تعيين انبيا و تشخيص اوليا بواسطه ارشاد و اهتداى خلق الله تعالى نمود ، و آن طايفه را در باب تعيين رئيس و حاكم براى ايشان مجوز و مرخص ننمود باعث آنست كه علم الهى محيط و محتوى و مشتمل و مبتنى است با آنكه انسان را اطلاع كما ينبغى و يليق بر حقايق اسرار ايزد خالق نيست ، زيرا كه اعيان ايشان از پيغمبران و رسولان بمضمون صدق مشحون « * ( وَما أُوتِيتُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِلَّا قَلِيلًا ) * » بقلت علم و حال متصفاند فكيف ساير برايا دعواى فهم و ذكا توانند نمود .
دليل ديگر آنكه چون حضرت عز و جل متعالى است از ارتكاب فعلى كه بذات ستوده صفات او جايز نباشد مثل تكليف بندگان بامرى كه ايشان بيشتر بآن عالم مبتدى نشده باشند محال است ، زيرا كه هر گاه حضرت اله بندگان خود را مختار گرداند