رسول انام از آغاز تا انجام عرض نمود . چنانچه حقيقت آن خبر در اكثر كتب و سير مزبور و مستطر است .
ليك آن كافر زنديق با رؤيت آن معجزه در كمال ظهور و تحقيق تصديق آن صديق اكبر و قبول كلام آن پيغمبر ايزد داور ننمود و بهمان جحود و عنود مستمر و مصر بود بلكه تكذيب لسانى و انكار بيانى آيات معجزات رسول سبحانى مينمود ، تا آنكه افصح البيان دار الامان يثرب و حجاز بغير استعارت كلام و مجاز بلكه با كمال بلاغت و اعجاز بآن خمول ظلمتكده هاويه بر نشيب و فراز و غول باديه غير متناهيه بيداى كفر و مفاز با كمال لينت و حلم بآغاز كلام بانجام و بتكلم او را سرفراز و ممتاز گردانيده فرمود :
اين همه آيات بمقترحات تو و ساير بريات مشاهده و ملاحظه نمودى براى رفع جهالت و دفع غوايت تو كفايت نميكند كه تو باغواى خود آن مغوى بىسعادت از ادراك فيض سعادت معرفت حضرت ايزد و بندگى و طاعت بواسطه وصول رحمت و ذخيره آخرت مستفيض گشته بهلاكت و خسارت دنيا و عاقبت گرفتار و پايدار نگردى كه « * ( ذلِكَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِينُ ) * » ابو جهل بايد كه عقل خود را حكم امين با عرفان گردانى و بحضرت بارى ايمان آرى تا ايمن از عذاب جبارى و مصون و محفوظ از سخط قهار گردى زيرا كه عقوبات مهيمن مختار براى طايفه كفار مخلد و پايدار و بغايت الغايت صعب و دشوار و از حد حساب و شمار متجاوز و بيشمار است .
ابو جهل نامنفعل بحضرت سيد الرسل گفت : يا محمد بظن من اقتراح و افهام جميع اين آيات بالتمام تخيل و ابهام است و اصلا تحقيق و نظام و بوجود انتظام و انجام ندارد .
حضرت نبى المحمود فرمود كه اى ابو جهل آيا تو هيچ گونه تفرقه و تمييز مىكنى ميان بدن اين دجاجه مشويه و ميان شنيدن اين سخنان او كه حضرت واهب سبحان