و مهربانى كند و از لغزشهاى آنان درگذرد ، درباره مردم شام فرمان مىدهم كه آنان را همچون دو چشم خود و از خواص خويش قرار دهد و ايشان را براى مدتى طولانى بيرون از شام نبرد كه مبادا به عادتهاى ديگران خو بگيرند .
و باطلاع او برسانيد كه من بر او جز از چهار مرد بيم ندارم و آنان حسين بن على ( ع ) و عبد الله بن عمر و عبد الرحمن بن ابو بكر و عبد الله بن زبيرند .
اما حسين بن على ( ع ) خيال مىكنم مردم عراق او را رها نكنند و وادار به خروج كنند اگر چنين كرد و بر او پيروز شدى از او درگذر ، اما عبد الله بن عمر مردى است كه عبادت او را به خود مشغول داشته و خواهان حكومت نيست مگر آنكه بدون هيچ زحمتى براى او پيش آيد ، عبد الرحمن بن ابو بكر را نه چنان شخصيتى است و نه در نظر مردم آن مقام را دارد كه به فكر حكومت باشد و براى آن چاره جويى كند مگر اينكه بدون هيچ زحمتى براى او فراهم شود ، اما آن كس كه چون شير در كمين تو است و چون روباه ترا فريب مىدهد و چون فرصتى پيدا كند به تو حمله خواهد كرد همانا عبد الله بن زبير است اگر چنان كرد و بر او پيروز شدى او را پاره پاره كن مگر اينكه پيشنهاد صلح دهد كه در آن صورت از او بپذير ، خون قوم خود را با كوشش خود حفظ كن و ستيزه جويى ايشان را با بخششهاى خود برطرف ساز و با حلم و بردبارى خود ايشان را بپوشان .
در اين هنگام يزيد آمد و معاويه اين وصيت را بار ديگر خودش باو گفت و درگذشت .
ضحاك بن قيس در حالى كه كفن معاويه را همراه داشت به مسجد بزرگ دمشق آمد و به منبر رفت و چنين گفت .
اى مردم معاوية بن ابو سفيان بنده اى از بندگان خدا بود كه خداوند او را بر بندگان خود پادشاهى داد و باندازه زندگى كرد و به اجل از دنيا رفت ، اين همانگونه كه مىبينيد كفن اوست كه ما او را در آن خواهيم پوشاند و او را وارد گورش مىكنيم و او را با خدايش وامىگذاريم و هر كس از شما دوست دارد در تشييع جنازه اش شركت كند پس از نماز ظهر حاضر شود .
مردم پراكنده شدند و چون نماز ظهر گزاردند . جمع شدند و جنازه معاويه را تجهيز كردند و بردند و به خاكش كردند .