رباطهايى سخت، آن بندگاه‌ها را در برگرفته‌اند. سر آنها (كه در گودى فرو مى‌رود) به وسيله پرده‌هايى از بافت غضروف پوشانده شده‌اند [1] و شكاف‌هاى موجود در بين اين نوع مفاصل‌ [2] براى استحكام بيشتر توسط استخوان‌هايى بسيار خُرد به نام استخوان‌هاى كنجدى (ساچمه‌اى) پر گرديده‌اند. [3]

فصل بيست و چهارم: فايده ناخن‌

ناخن براى چهار فايده آفريده شده است:

1. تكيه گاهى براى نوك انگشتان باشد تا هنگام فشار بر چيزى دچار سستى نگردد؛

2. انگشت بتواند به وسيله آن، چيزهاى ريز را از زمين بردارد؛

3. انگشت بتواند به وسيله آن، اعضا را تميز كند و آنها را بخاراند؛

4. اسلحه‌اى براى دفاع در پاره‌اى از اوقات باشد [4]، سه فايده نخست براى نوع‌

انسان سزاوارتر است و فايده چهارم براى حيوانات ديگر (درنده گان). ناخن به دليل‌

آنچه دانسته شد [5] از انتهايى گرد برخوردار است و از استخوان‌هايى نرم آفريده شده تا سطح زيرين چسبيده بدان دچار پارگى و آسيب نگردد، آفرينش ناخن به گونه‌اى است كه پيوسته در حال رشد مى‌باشد، زيرا ناخن همواره در معرض ساييدگى و سابيدگى‌

قرار دارد.

[1] تا اين كه غضروف مانع خرد شدن استخوان در اثر اصطكاك به سبب حركت‌هاى بسيار گردد.

[2] مفاصل سُلاميات به دليل اين كه امكان فرو رفتن استخوان‌هاى آنها به‌طور عميق وجود ندارد و براى اين كه از دررفتگى آنها جلوگيرى به عمل آيد شكاف‌هاى آنها توسط استخوان‌هاى ريز و سبكى به نام كنجدى (سزاموئيد) پر گرديده هر چند مفاصل ديگر در صورت لزوم توسط غضروف پر مى‌گردند، گفته مى‌شود هر يك از اين مفاصل داراى چهار عدد از اين نوع استخوان‌ها مى‌باشند كه مانع ميل و دررفتگى آنها به جهات چهارگانه مى‌گردند.

[3] در ابتداى تشريح استخوان‌ها، درباره آن توضيح داده شد.

[4] براى ناخن فوايد ديگرى نيز متصور است از جمله زينت و قشنگى انگشتان، باز كردن گره‌ها، جدا كردن چيزهاى ضعيف.

[5] مصونيت بيشتر شكل مدوّر از آسيب‌ها و علاوه بر آن، زيبايى آن مى‌باشد.