نوك انگشتان قرار دارد و اين (نوع چينش) براى آن است كه نسبت (و تعادل) بين استخوانى كه سوار بر استخوان ديگر است به خوبى رعايت گردد.

استخوان‌هاى بند انگشتان مدور آفريده شده تا در برابر آسيب‌ها مصون بماند،

و از بافتى سخت و توپر و خالى از مغز سامان يافت تا بر استوارى در حركت‌ها و در گرفتن و كشيدن اشيا تواناتر باشد. سطح زيرين اين استخوان‌ها گود و سطح رويين آنها برآمده آفريده شده‌اند تا گرفتن اشيا و ماساژ و فشار دادن آنها [1] به خوبى انجام گيرد.

براى يك بند انگشت كنار بند انگشت ديگر (براى مفصل شدن به هم) گودى و برآمدگى قرار داده نشده تا پيوند آنها چون يك شى‌ء واحد به خوبى رعايت گردد، آن گاه كه به استفاده از استخوان واحد نياز مى‌باشد، ولى براى كناره‌هاى خارجى آنها مانند انگشت شست و كوچك، در آن جانبى كه انگشتى متصل نمى‌شود، برآمدگى اندك وجود دارد تا مجموع انگشتان دست هنگام به هم چسباندن آنها به شكل دايره (مشت) گردد كه آن در برابر آسيب‌ها نگه دارنده مى‌باشد.

سطح زيرين دست، گوشتى قرار داده شده تا تكيه گاه باشد [2] و در تماس با اشيا هنگام گرفتن آنها آرامش داشته باشد [3] و سطح رويين آن چنين نمى‌باشد تا دست سنگين نگردد، [4] و مشت به منزله اسلحه‌اى سخت و دردآور گردد. [5]

نوك انگشتان دست از گوشت بسيارى برخوردار است تا هنگام تماس با اشيا مانند چسب به خوبى به آنها چفت شود. [6]

[1] زيرا تقعّر (گودى) آنها باعث تماس و برخورد بهتر و بيشتر با اشيا مى‌گردد و تحدّب (برآمدگى) مانع آن مى‌باشد.

[2] و پوست دست در اثر فشار به وسيله استخوان دچار آسيب نگردد.

[3] شكل شى‌ء در دست گرفته شده را بپذيرد و از دست نلغزد و به زمين نيافتد.

[4] لذا با افزايش گوشت بدون نياز دست سنگين و در نتيجه حركت‌هاى آن دچار كندى گردد.

[5] نسخه آملى «جُمع» دارد يعنى دست گره شده (مشت) و اين در صورتى كه عارى از گوشت باشد سلاح دردآور شمرده مى‌گردد.

[6] به دليل نرمى گوشت و شكل پذيرى آن بر خلاف استخوان.