بن طيّب و اجوبة للمسائل كه ابن بطلان در دعوة الاطباء آورده است و همچنين، از قراضه طبيعيّات و نوادر المسائل و كتب جالينوس در تشريح و شرح ابن ابى صادق نيشابورى بر منافع الاعضاء جالينوس و خلق الانسان ابو سهل مسيحى استفاده كردم و اين كتاب را نزهة الحكماء و روضة الاطباء ناميدم، كه موسوم به التّحفة السّعدية است تا با اين اسم، تيمّن و با اين رسم تفأل جسته باشم.» چنانكه مى‌دانيم ابن سينا تحرير كتاب قانون را در جرجان آغاز كرده و پاره‌اى از آن را در رى و پايان آن را در همدان انجام داده و تا مدتى مورد شناسايى و ارزيابى قرار نگرفته و بعد از نيم قرن از تأليف، به بغداد رسيده و نيم قرن ديگر بر آن گذشته تا به قرطبه در دسترس اهل علم قرار گرفته است. ابن سينا خود در انديشه اين بوده كه شرحى بر كتاب بنويسد ولى اشتغالات فراوان و مرگ زود هنگام او مانع از تحقّق اين خواست او شد و يكى از شاگردان او محمد بن يوسف ايلاقى بخشى از كلّيّات قانون را مختصر كرده و آن را به نام الفصول الايلاقية موسوم ساخته است. پس از آنكه برخى از دانشمندان همچون ابن تلميذ متوفّى 560 كتاب قانون را كتاب درسى قرار دادند توجّه دانشمندان به آن جلب شد و شروح و حواشى و تلاخيصى بر كتاب نگاشته گرديد كه گذشته از آنچه كه قطب الدّين شيرازى در آغاز شرح كلّيّات قانون ياد كرده، مى‌توانيم از كتابهاى زير نام ببريم:

1- حواشى بر كتاب قانون از ابو جعفر عمر بن على بن البذوخ مغربى متوفى 575 ق.

2- مختصر كتاب القانون از ابو نصر سعيد بن ابى الخير مسيحى متوفى 589 كه آن را الاقتضاب ناميده است.

3- تعاليق كتاب القانون، كمال الدين مظفر بن ناصر الحمصى متوفى 615 ق.

4- شرح الكلّيّات من كتاب القانون، قطب الدين مصرى ابراهيم بن محمد سلمى متوفى 618 ق.