قرآن كريم در زمينه كيفرهاى الهى مى‌گويد:

وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلا يُجْزى‌ إِلَّا مِثْلَها وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ‌؛ [1]

هركس مرتكب كار بد شود، جز به مانند آن كيفر داده نمى‌شود و ستمى بر آنها نخواهد شد.

در آيه ديگر مى‌فرمايد:

ذلِكَ جَزَيْناهُمْ بِما كَفَرُوا وَ هَلْ نُجازِي إِلَّا الْكَفُورَ؛ [2]

اين كيفر را به‌سبب كفرانشان به آنها داديم و آيا جز كفران‌كننده، كسى را كيفر مى‌دهيم؟

در آيه ديگرى پس از بيان مجازات دنيوى قوم عاد و ثمود و فرعون مى‌فرمايد:

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ* إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ؛ [3]

پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنها فروريخت. يقينا پروردگارت در كمين‌گاه ستم‌كاران است.

امير المؤمنين عليه السّلام درباره آيه فوق فرمود:

إنّ معناه أنّ ربّك قادر أن يجزي أهل المعاصي جزاءهم؛ [4]

معنايش اين است كه پروردگار تو قادر است كه اهل گناه را كيفر دهد.

شيخ الرئيس به اين اشكال دو پاسخ داده است:

پاسخ اوّل:

او مى‌گويد:

و أمّا الّذي يكون على جهة أخرى من مبدإ له من خارج فحديث آخر؛

[1] . انعام (6) آيه 16.

[2] . سبأ (34) آيه 17.

[3] . فجر (89) آيه‌هاى 13 و 14.

[4] . مجمع البيان، ذيل آيه 14 سوره فجر.