احكام وصيت
(مسألة 2703 ) - وصيت آن است كه انسان سفارش كند بعد از مرگش براى او كارهايى انجام دهند، يا بگويد بعد از مرگش چيزى از مال او ملك كسى باشد يا چيزى از مال او را به كسى تمليك يا صرف در خيرات و مبرات كنند، يا براى اولاد خود و كسانى كه اختيار آنان با اوست، قيم و سرپرست معين كند، و كسى را كه به او وصيت مى‌كنند وصى مى‌گويند.
(مسألة 2704 ) - كسى كه نمى‌تواند حرف بزند، اگر با اشاره مقصود خود را بفهماند، براى هر كارى مى‌تواند وصيت كند، بلكه كسى هم كه مى‌تواند حرف بزند اگر با اشاره‌اى كه مقصودش را بفهماند وصيت كند صحيح است.
(مسألة 2705 ) - اگر نوشته‌اى به امضا يا مهر ميت ببينند، چنان‌چه مقصود او را بفهماند و معلوم باشد كه براى وصيت كردن نوشته، بايد مطابق آن عمل كنند بلكه اگر بدانند كه مقصودش وصيت كردن نبوده و چيزهائى را نوشته است كه بعداً مطابق آن وصيت كند بعيد نيست كه براى وصيت كافى باشد.
(مسألة 2706 ) - كسى كه وصيت مى‌كند، بايد عاقل باشد و از روى اختيار وصيت كند و وصيت بچه ده ساله براى ارحامش جائز است و اعتبار سفيه نبودن در نفوذ وصيت محل اشكال است و احتياط واجب آن است كه عمل به وصيت او ترك نشود.
(مسألة 2707 ) - كسى كه از روى عمد مثلاً زخمى بخود زده يا سمى خورده است كه به واسط آن، يقين يا گمان به مردن آن پيدا مى‌شود، اگر وصيت كند كه مقدارى از مال او را به مصرفى برسانند صحيح نيست.
(مسألة 2708 ) - اگر انسان وصيت كند كه چيزى از اموالش مال كسى باشد در صورتى كه آن وصيت را قبول كند، اگرچه قبولش در زمان زنده بودن موصى باشد آن چيز را بعد از مردن موصى مالك مى‌شود بلكه ظاهر اين است كه قبول اصلاً معتبر نباشد و فقط ردّ مانع است.
(مسألة 2709 ) - وقتى انسان نشانه‌هاى مرگ را در خود ديد، بايد فوراً امانتهاى مردم را به صاحبانش برگرداند يا آن‌كه به آن‌ها اطلاع دهد و اگر به مردم بدهكار است و موقع دادن آن بدهى رسيده بايد بدهد، و اگر خودش نمى‌تواند بدهد يا موقع دادن بدهى او نرسيده، بايد وصيت كند و بر وصيت شاهد بگيرد، ولى اگر بدهى او معلوم باشد، وصيت كردن لازم نيست.
(مسألة 2710 ) - كسى كه نشانه‌هاى مرگ را در خود مى‌بيند، اگر خمس و زكات و مظالم بدهكار است، بايد فوراً بدهد و اگر نمى‌تواند بدهد، چنان‌چه از خودش مال دارد، يا احتمال مى‌دهد كسى آن‌ها را ادا نمايد، بايد وصيت كند، و همچنين است اگر حج بر او واجب باشد.
(مسألة 2711 ) - كسى كه نشانه‌هاى مرگ را در خود مى‌بيند، اگر نماز و روزه قضا دارد، بايد وصيت كند كه از مال خودش براى آن‌ها اجير بگيرند، بلكه اگر مال نداشته باشد ولى احتمال بدهد كسى بدون آن كه چيزى بگيرد آن‌ها را