احكام نكاح (ازدواج)
به واسط عقد ازدواج، زن به مرد حلال مى‌شود و آن بر دو قسم است: دائم و غير دائم (ازدواج موقت). عقد دائم آن است كه مدت زناشويى در آن معين نشود و هميشگى باشد، و زنى را كه به‌اين قسم عقد مى‌كنند دائمه گويند. و عقد غير دائم آن است كه مدت زناشويى در آن معين شود، مثلاً زن را به مدت يك ساعت يا يك روز يا يك ماه يا يك سال يا بيشتر عقد نمايند، ولى بايد مدت ازدواج از مقدار عمر زن و شوهر زيادتر نباشد كه در اين صورت عقد دائمى خواهد بود و زنى را كه به اين قسم عقد كنند متعه و صيغه مى‌نامند.

احكام عقد
(مسألة 2372 ) - در زناشويى چه دائم، چه غير دائم بايد صيغه خوانده شود و تنها راضى بودن زن و مرد كافى نيست و صيغ عقد را يا خود زن و مرد مى‌خوانند يا ديگرى را وكيل مى‌كنند كه از طرف آنان بخواند.
(مسألة 2373 ) - وكيل لازم نيست مرد باشد، زن هم مى‌تواند براى خواندن صيغ عقد از طرف ديگرى وكيل شود.
(مسألة 2374 ) - زن و مرد تا يقين نكنند كه وكيل آن‌ها صيغه را خوانده است نمى‌توانند به يكديگر نگاه محرمانه نمايند، و گمان به اين كه وكيل صيغه را خوانده است كفايت نمى‌كند، ولى اگر وكيل بگويد صيغه را خوانده‌ام كافى است.
(مسألة 2375 ) - اگر زنى كسى را وكيل كند كه مثلاً ده روزه او را به عقد مردى درآورد و ابتداى ده روز را معين نكند، آن وكيل مى‌تواند هر وقت كه بخواهد او را ده روزه به عقد آن مرد درآورد و اگر معلوم باشد كه زن، روز يا ساعت معينى را قصد كرده، بايد صيغه را مطابق قصد او بخواند.
(مسألة 2376 ) - يك نفر مى‌تواند براى خواندن صيغ عقد دائم يا غير دائم از طرف دو نفر وكيل شود و نيز انسان مى‌تواند از طرف زن وكيل شود و او را براى خود به طور دائم يا غير دائم عقد كند، ولى احتياط مستحب آن است كه عقد را دو نفر بخوانند.

دستور خواندن عقد
(مسألة 2377 ) - اگر صيغ عقد دائم را خود زن و مرد بخوانند و اول زن بگويد «زوجتك نفسى على الصداق المعلوم» يعنى خود را زن تو نمودم به مهرى كه معين شده، پس از آن بدون فاصله مرد بگويد: «قبلت التزويج» يعنى قبول كردم ازدواج را عقد صحيح است. و اگر ديگرى را وكيل كنند كه از طرف آن‌ها صيغ عقد را بخواند، چنان‌چه مثلاً اسم مرد «احمد» و اسم زن «فاطمه» باشد و وكيل زن بگويد: «زوجْتُ مُوكِّلك احْمد مُوكِلتى فاطِمة على الصِّداق الْمعْلُومِ» پس بدون فاصله وكيل مرد بگويد «قبِلْتُ التّزويج لِمُوكِلىْ احْمدْ على الصِّداقِ الْمعْلومِ» صحيح مى‌باشد و بنابر احتياط واجب بايد لفظى كه مرد مى‌گويد با لفظى كه زن مى‌گويد مطابق باشد، مثلاً اگر زن «زوجت» مى‌گويد مرد هم « قبِلْتُ التّزويْج» بگويد.