نام کتاب : دعا معراج مومنين و راه زندگى نویسنده : مدرسى، سيد محمد تقى جلد : 1 صفحه : 26
پس دعا بايد همراه حالتى اميد وارانه باشد آنچنانكه گويى اجابت در
آستانه خانه است و نيز در همان وقت نبايد مطمئن بود و اجابت را بر خدا محتوم و
واجب دانست، زيرا خداى سبحان برتر و عظيمتر از آن است كه انسان چيزى را بر او واجب
كند و انتظار وقوع حتمى آن را از او داشته باشد.
انسان نمىتواند مطمئن باشد كه با يكبار دعا كردن، از همه رنجها و
مشكلاتش نجات مىيابد و همچنين درست نيست كه از نجات، نااميد باشد و تسليم وضع دردناك
خود گردد، بلكه انسان مؤمن بايد در ميان بيم و اميد باشد و دعاى حضرت زكريا وزنش
نيز اين چنين بود، همچنانكه خداوند مىفرمايد:
«و ما را از سر بيم و اميد مىخواندند و براى ما
خاشع بودند.»
آنجا كه دعا از سر ميل و بيم، ميان اميد و ترس است احتمال استجابت
افزايش مىيابد و اين است بهترين روشى كه مؤمنان در دعاهاى خويش، پى مىگيرند.
دعا و فطرت انسان
آيه 62 از سوره نمل، از جنبه ديگر دعا، پرده بر
مىگيرد:
«آن كيست كه مضطرّ را اجابت مىكند چون او را بخواند و بدى را بر
طرف مىسازد و شما را جانشينان در زمين قرار مىدهد، آيا معبودى جز اللَّه هست؟
شما اندكى متذكّر مىشويد.»
آنگاه كه تو درمانده شدهاى، كدامين در را بايد بكوبى؟ گره گشاى تو
كيست؟ و چه كسى دعايت را مستجاب مىكند؟ «آن كيست كه مضطرّ را اجابت مىكند چون او
را بخواند؟» كيست آنكه دعاى مضطرّ را استجابت مىكند؟
نام کتاب : دعا معراج مومنين و راه زندگى نویسنده : مدرسى، سيد محمد تقى جلد : 1 صفحه : 26