«... و بر نيكى و پرهيزكارى همكارى كنيد و بر گناه و دشمنى همكارى نكنيد...»

سؤال اينجاست كه با وجود اين شكاف عميق و فاصله زياد بين امّت ايده‌آل قرآنى و امّت كنونى، چگونه مى‌توان اين شكاف بين قرآن و مسلمانان را از بين برد؟

پاسخ به نداى حجّ‌

ما در هر سال به استقبال روزهاى حجّ مى‌رويم بطوريكه صدها هزار مسلمان از اقصا نقاط جهان به سوى بيت‌اللَّه الحرام مى‌شتابند تا نداى ابراهيم خليل عليه السلام را اجابت كنند. ابراهيم خليلى كه مأمور بود مردم را به حجّ دعوت كند تا خداوند نداى خود را به اصلاب مردان و رحمهاى زنان تا روز قيامت برساند. و اگر با چشم بصيرت بنگريم انسانها را خواهيم يافت كه پروانه‌وار به گرد اين بقعه مبارك مى‌گردند و نداى تلبيه را كه اجابت نداى حضرت ابراهيم عليه السلام است تكرار مى‌كنند، در سوره حجّ مى‌خوانيم:

(وَأَذِّن فِي النَّاسِ بِالْحَجِّ يَأْتُوكَ رِجَالًا وَعَلَى‌ كُلِّ ضَامِرٍ يَأْتِينَ مِن كُلِّ فَجٍّ عَمِيقٍ) [1].

«و بانگ برآور در ميان مردم به هنگام حجّ آيند به سويت پيادگان و بر هر اشترى لاغر كه مى‌آيند از هر درّه ژرف.»