«حاجت من آن حاجتى است كه اگر آن را به من دهى دادن و ندادن ديگر حاجتها ضررى به من نمى‌رساند و اگر از دادن آن به من امتناع ورزى، برآورده ساختن ديگر حاجتهايم سودى برايم ندارد... و آن حاجت رهايى من از آتش است.»

اين نشانه‌هاى الهى است كه از هر سو ما را احاطه كرده و هر كس فراموششان كند يا خود را به فراموشى آنها بزند سرانجام خداوند بخاطر اين فراموشى از او روى خواهد گرداند. و اين عرفات است در برابر ما، بياييد آن را محلّ ذكر آيات الهى قرار دهيم، و اين آسمان است با درهاى گشاده، و اينان فرشتگان الهى هستند كه مؤمنان راستگو را به رحمت و آمرزش و توبه بشارت مى‌دهند. پس مبادا اين فرصت بسيار با ارزش و متحوّل كننده را از دست بدهيم، شايد هيچگاه ديگر اين چنين فرصتى نصيبمان نگردد.

معالجه دردهاى امّت‌

نيكو است كه بگويم خير يعنى صلح و امنيّت و رشد اقتصادى و دينى. امّا كشت و كشتار و فقر؛ تنگدستى و اختلاف و جنگ...

هيچكدام از مصاديق خير نمى‌باشند. خوب دقّت كنيد؛ قرآن ما را به بهترين امّتى كه براى مردم برانگيخته شده بشارت مى‌دهد، ولى اين امّتى كه مى‌شناسيم و مى‌بينيم، آيا فرزندانش آنگونه كه قرآن كريم مى‌خواهد هستند، خداوند مى‌فرمايد:

(... وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى‌ وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ...) [1].