انسان نيرومندى است، تمام قوا و نيروى خود را دراين راه بكار مى‌گيرد و يا اگر اهل فرهنگ، دانش، ادب و هنر مى‌باشد، از انديشه و استعداد خود دراين مسير استفاده مى‌نمايد. بدين سان، انتظار فرج اوّلين موردى است كه از آن به عنوان فايده معنوى از فايده‌هاى عصر غيبت كبرى بهره مى‌جوييم.

امّا مورد دوّم همان دوستى و محبّت ما نسبت به امام مهدى (عج) است. انسانى كه به فلسفه غيبت ايمان دارد و به وجود امام و اينكه او ناظر بر اعمال، رفتار و چگونگى معاشرت با اجتماع مى‌باشد، يقين دارد؛ همانا ارتباط قلبى و روحى محكمى با امام خود برقرار ساخته است. يا به عبارتى ديگر شب و روز خود را در حالى سپرى مى‌نمايد كه در دوستى امام و رهبر خويش ذوب گشته است. رهبرى كه روزگار او را غايب (پنهان) ساخته و به همين خاطر انسان مؤمن از ديدار امامش محروم گشته است.

ما شيعيان مؤمن، امام مهدى (عج) را نمونه والايى براى خود مى‌دانيم. و چون اين امام از ما پنهان و غايب است، پس در زمان غيبت بايد به نمايندگان شرعى و نايبان او كه علما، فقها و مراجع عظام هستند، مراجعه نماييم. از آنها پيروى و تقليد كنيم و به سفارشات آنها عمل نماييم.

پس همانطور كه اطاعت از امام و پيروى از او واجب است، اطاعت از وكيل يا نايب او تا زمانى كه در راه راست و راه امام گام برمى‌دارد نيز واجب مى‌باشد و اگر گاهى دچار كوچكترين انحرافى گرديد بايد