و عمل در راه اسلام و پرآوازه كردن دين اسلام نااميد مى‌گشتند و در هنگام وارد آمدن سختيها، مصيبتها، رنجهاى پى‌درپى و دردها دچار سرخوردگى مى‌شدند؛ بلكه اگر انتظار فرج نبود، هرگز وارد ميدانهاى نبرد و جهاد در راه خدا نمى‌شدند و هيچگاه مال و نفس خويش را دراين راه فدا نمى‌نمودند.

شخصى كه ايمان و اعتقاد به امام مهدى (عج) و انتظار ظهور او و نيز وقوع فرج دارد، هرگز نبايد سستى و تنبلى خود را توجيه نمايد و ادّعا كند كه جهاد و عمل هيچ فايده‌اى ندارند. بلكه، هر تلاشى كه يك منتظر واقعى در راه خداوند متعال انجام مى‌دهد، چون جوانه سبزى است كه آن را در مسير ظهور مى‌نشاند تا به اين صورت از امام خود استقبال نمايد. امامى كه خداوند به واسطه او زمين را همانگونه كه از ظلم و ستم پر شده است، آكنده از عدل و داد مى‌سازد و اين همواره حقيقتى است ثابت.

اگر ما همه مجاهدين و مبارزين در راه اسلام و همه زمينه‌هاى خير و نيكى را در نظر بگيريم، خواهيم ديد كه همه آنها دوستداران امام هستند و انتظار ظهور و فرج او را مى‌كشند و همه اين موارد به دلهاى پاك، با ايمان و اميدوار آن باز مى‌گردد.

در اينجا دوباره به اين امر باز مى‌گرديم كه همانا نفس انتظار فرج پويايى، نشاط و اميدوارى را در وجود مؤمن مى‌آفريند و او را به سوى كار مستمر و وارد شدن به درياى عمل و جهاد تشويق مى‌نمايد.

مى‌بينيم اگر ثروتى دارد، آن را در كارهاى خير انفاق مى‌نمايد؛ يا اگر