اينكه كارى براى ايشان انجام دهد، به حال خود رها كند؟! پس كجاست آن فضل و رحمت الهى؟!

همانا، ما مسلمانان رحمت حقّ تعالى را باور داريم و از لطف و فضل او مطمئن مى‌باشيم. به همين خاطر هرگز نااميدى نمى‌تواند به دلهايمان راه يابد و بر ما چيره گردد. پس اميدوارانه حركت مى‌كنيم و سرانجام به خواسته خود دست مى‌يابيم. زيرا، خداوند متعال مى‌فرمايد: (وَأَن لَّيْسَ لِلْانسَانِ إِلَّا مَا سَعَى‌* وَأَنَّ سَعْيَهُ سَوْفَ يُرَى‌) [1] «واينكه براى انسان بهره‌اى جز سعى و كوشش او نيست* و اينكه تلاش او به زودى ديده مى‌شود.»

نياز ما به اميدوارى‌

بنابراين ما به اميد نيازمنديم. اين اميد، از ايمان به امام مهدى (عج) و نيز ايمان به اينكه هر آنچه پيرامون ما مى‌گذرد از آگاهى و اشراف امام زمان دور نمى‌باشد، سر چشمه مى‌گيرد. علاوه بر آن، شب قدرى وجود دارد كه در آن (روح) به همراه فرشتگان الهى فرود آمده و كارنامه اعمال هر يك از ما را بر امام عرضه مى‌دارند. خداوند متعال دراين باره مى‌فرمايد: (وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ) [2] «بگو: عمل كنيد! خداوند و فرستاده او و مؤمنان، اعمال شما را مى‌بينند!» از اين آيه اينگونه درمى‌يابيم كه، امام بر اعمال ما- چه نيك و چه‌