همان خط درست و مستقيم مى‌باشد. اگر آن را طى نموديم و به اندازه سرسوزنى از آن منحرف نگشتيم، توانسته‌ايم به هدف خويش در گسترش عدالت و رسيدن به عزّت و كرامت در زندگى دنيا، دست بيابيم و به سوى هدف تكاملى كه در نزديكى و تقرّب به خداوند متعال تجسّم مى‌يابد، سير كرده باشيم. امّا اگر راهى جز راه مستقيم را انتخاب كرديم، در آن هنگام مسير ما در سرگردانى و گمراهى خواهد بود. به همين خاطر حقّ تعالى به تحمّل امانت مسؤوليت امر مى‌نمايد و ما را از اين سرگردانى و گمراهى هشدار مى‌دهد. چنانكه مى‌فرمايد:

(إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَن تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى‌ أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُم بَيْنَ النَّاسِ أَن تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُم بِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ سَمِيعاً بَصِيراً) [1].

«خداوند به شما فرمان مى‌دهد كه امانتها را به صاحبانش بدهيد؛ و هنگاميكه ميان مردم داورى مى‌كنيد، به عدالت داورى كنيد. خداوند، اندرزهاى خوبى به شما مى‌دهد. خداوند، شنوا و بيناست.»

خداوند متعال ما را به سوى راه راست، از گذر اطاعت نمودن از او كه همان اطاعت رسول، اولياء و جانشينان ايشان مى‌باشد، هدايت مى‌كند. همچنين از ما مى‌خواهد كه در هر عمل كوچك و بزرگى به ايشان رجوع كنيم و خود را مقيّد به پيروى از اوامر و توجيهات آنها، بسازيم. همانگونه كه در فرموده خود تأكيد مى‌نمايد: (يَاأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْ‌ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَومِ الآخِرِ ذلِكَ خَيْرٌ