به هيچ وجه ممكن نيست كه روش آن‌حضرت عليها السلام روشى باشد كه ما را به واپس گرايى، تفرقه و پستى رهنمون سازد. آشكارترين موضوعى كه حضرت زهرا عليها السلام به عنوان روش برتر آن را جاودانه ساخت اين بود كه هيچگاه براى منافع خود زندگى نكرد و غرور و خود پسندى او را فرا نگرفت، آن‌حضرت تمام عمر خود را صرف راه اسلام راستين نمود- اسلامى كه دين پدرش محمّد بن عبداللَّه صلى الله عليه و آله بود- از نمونه‌هاى بارز اين مدّعا اين است: حضرت زهرا عليها السلام براى اتمام حجّت با خليفه اوّل كه حق ايشان را مصادره كرده بود به مسجد رفته، وقتى كه به خانه بازگشت، اميرمؤمنان حضرت على عليه السلام را در حالى يافت كه در گوشه‌اى از خانه نشسته و زانوى خود را در بغل گرفته با حالتى ناراحت درباره وضعيت امّت زمان خويش كه پيامبر خود را به فاصله كمى پس از وفاتش به فراموشى سپردند، فكر مى‌كند و اين در صورتى بود كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله تمامى وقايع پس از خود را براى امام على عليه السلام بازگو كرده بود.

دراين زمان حضرت زهرا عليها السلام شروع به سخن گفتن كرد و امير مؤمنان را به بازپس‌گيرى حقوق از دست رفته خود فرا خواند، حال آنكه اميرمؤمنان پهلوان پهلوانان، صاحب ذوالفقار و فاتح خيبر و..

بود. اميرمؤمنان عليه السلام نيز در جواب ايشان سخنانى به زبان آورد كه هدف از آن آرام كردن حضرت زهرا عليها السلام و انتخاب بين گرفتن حق و يا پا برجاماندن دين توسط ايشان بود.

اگر ايشان بازپس‌گيرى حقوق خود را- كه در ظاهر حق فرديش بود- مى‌طلبيد، بايد مى‌دانست كه از اسلام جز اسمى باقى‌