و هم از عمر نقل كرده‌اند كه مى‌گفت:

«مشكلى نيست كه ابوالحسن (على) براى حلّ آن در كنارش نباشد».

عمر اين عبارت را به خاطر بسيارى از مشكلاتى كه على عليه السلام آنها را حل و تكليف مسلمانان را روشن كرده بود، بر زبان آورد.

در مدارك و مستندات تاريخى نيز ثبت شده كه ياران امام بسيارى از مشاغل ادارى و نظامى حكومت را عهده‌دار شده بودند. سلمان كه يكى از نزديكترين ياران امام و جان نثاران او به شمار مى‌آمد توليت ولايت فارس در مداين را برعهده داشت. امام حسن مجتبى‌ عليه السلام نيز در سپاهى كه ايران را فتح كرد حضور داشت. حتّى خليفه دوّم هنگامى كه آهنگ فلسطين را داشت، امام على را به جانشينى خود برگماشت.

از حديثى كه از امام صادق نقل شده است مى‌توان چنين دريافت كه حكومت در دوران خليفه اوّل و دوّم به نحوى شبيه به حكومتهاى ائتلافى ميان جناحهاى مختلف بود. درحالى كه در روزگار خليفه سوّم، حكومت منحصراً در اختيار جناح بنى اميّه قرار داشت. امّا پس از شورش و قتل عثمان حكومت براى جناح اوّل كه على عليه السلام و روشن بينان مهاجر و انصار آن را رهبرى مى‌كردند، هموار شد.

از اين‌رو حركت انقلابى جناح اوّل در عهد خلافت عثمان رخ داد و پس‌از آن‌امويان وهواخواهان و همدستان‌آنها برخلافت امام على شوريدند.

فاطمه نخستين ياور

با وفات پيامبر صلى الله عليه و آله جناحهاى سياسى جامعه نمودار شد و درگيريهاى‌