«... خداوند شما مسلمانان را در جنگ حنين كه فريفته و مغرور فراوانى لشكر اسلام شديد يارى كرد درحالى كه چنان لشكرى به كار شما نيامد و زمين با تمام فراخى بر شما تنگ شد تا آنكه همه رو به فرار نهاديد».

همچنين‌خداوند درجاى‌ديگر درباره تعدادى‌از ياران‌پيامبر مى‌فرمايد:

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، هركس از شما كه از دين خود روى گرداند بزودى خداوند گروهى را كه دوستشان دارد و آنان نيز خدا را دوست دارند و نسبت به مؤمنان فروتن و متواضع و نسبت به كافران سرافراز و مقتدرند به نصرت اسلام برمى‌انگيزد كه در راه خدا جهاد كنند و در اين راه از ملامت هيچ نكوهش‌گرى باك ندارند. اين فضل خداست كه به هركس كه خود خواهد بدهد و خداوند گشايشگر و داناست». [1]

همه محدثان، اخبار و رواياتى از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل كرده‌اند مبنى بر آنكه شمارى‌از اصحاب وى پس‌از مرگ او، به‌انحراف وكجروى گرويدند.

بنابراين چگونه مى‌توان در آنان قداست يافت و تصوّر كرد كه بدون هيچ كشمكشى خلافت را به اهلش بازگردانند؟ علاوه بر اين، روايات صحيح تاريخى بر وجود كشمكشهاى شديد از روز سقيفه گواهى مى‌دهند.

ديرى نگذشت كه اين كشمكش با كشته شدن مالك بن نويره رنگ خون به خود گرفت.

ماجرا چنان بود كه مالك بن نويره از پرداخت زكات به خليفه اوّل امتناع كرد. خليفه نيز فرماندهى مغرور كه داراى خصلتهاى خشك‌