عامل وى بر مصر، است كه در آن خطاب به وى مى‌فرمايد:

«با خدا به انصاف رفتار كن و از جانب خود و خويشان نزديك و هر رعيّتى كه دوستش مى‌دارى درباره مردم، انصاف را از دست مده كه اگر چنين نكنى ستم كرده‌اى و كسى كه با بندگان خدا ستم كند، خداوند به جاى بندگانش با او دشمن باشد. و خدا با هر كه به دشمنى برخيزد برهان و دليلش را نادرست و سبك گرداند و آن كس در جنگ با خداست تا اينكه دست كشد و توبه و بازگشت كند و تغيير نعمت خداوند و زود به خشم آوردن او را هيچ چيز مؤثرتر از ستمگرى نيست. زيرا خدا دعاى ستمديدگان را شنوا و در كمين ستمكاران است».

آنگاه امام، او را از دوستى با خاصّه يعنى اشراف و رؤسا بر حذر مى‌دارد و مى‌گويد:

«بايد بهترين كار در نزد تو ميانه روى در حق و همگانى كردن آن در برابرى و كاملترين آن در جلب رضايت عامّه باشد. زيرا خشم توده مردم، رضا و خشنودى خاصه را باطل مى‌سازد و خشم چند تن در برابر خشنودى همگان اهمّيت ندارد». [1]

كرامتهاى امام از زبان پيامبر

دهها جلد كتاب گنجايش آن را ندارد تا زندگى امامى را كه وحى در جاى جاى حيات او نمودار است، توصيف كند. امامى كه آيت بزرگ‌