جمله ناراضيان بود. پس به امام عرض كرد:

اى اميرمؤمنان چگونه است كه ما مى‌بينيم نافرمانان و فرمانبرداران و اهل تفرقه و اهل جماعت، نزد صاحبان عقل و معادن فضل در مجازات يكسانند؟! تا جايى كه عمل تو با برادرم حارث (نجاشى) موجب شد تا دلهاى ما از خشم لبريز و كار ما پريشان و ما را به راهى بكشاند كه عاقبت راهيان آن آتش دوزخ باشد. (مقصود آن است كه ما را به پيروى از معاويه وامى‌دارد).

على عليه السلام در پاسخ به او گفت: «اين امر جز بر فروتنان، گران است. اى برادر بنى فهد! آيا نجاشى غير از مسلمانى است كه حرمتى از حرمتهاى الهى را دريده است؟ پس ما بر او حد جارى كرديم تا موجب پاكى و تطهير او شود.

اى برادر بنى فهد! هر كس مرتكب گناهى شود كه بر او اقامه حد واجب باشد و او را حد زنند اين حد كفّاره گناه اوست.

اى برادر بنى‌فهد! خداوند عزوجل در كتاب بزرگش، قرآن؛ مى‌فرمايد:

«و البته نبايد عداوت گروهى شما را بر آن دارد كه از طريق عدل بيرون رويد. عدالت كنيد كه آن به تقوا نزديكتر است». [1]

ديدگاه آن‌حضرت به عدل و برابرى ملهم از مركز وحى و روح مكتب بود. اين ديدگاهها در مواضع آن‌حضرت و نيز در تربيت كارگزارانش باز تاب يافته است. آنچه ذيلًا مى‌آيد سفارشهاى آن‌حضرت به مالك اشتر،