- 1- حكمت آفرينش، چارچوب ارزشها

آفرينش، دست پرورده خداوند سبحان است كه آن راتقدير كرده، پديد آورده، چهره‌پردازى نموده، هماهنگ، خلقتشان فرموده است، رزقشان را به اندازه مشخّص كرده وسنّتهاى ثابتى را درآن به اجرا درآورده است.

و خلق بندگان خدايى هستند كه رشته روزى ومواهب خود را از ايشان نگسليده وهمچنان از ايشان خواسته تا از مقام كبرياييش طلب فزونى كنند، زيرا او بسى بخشنده است.

خداوند آنها را بر عشق به تكامل به سوى خود وپرواز به سوى بخشى از نامهاى نيكويش سرشته است.

پس خلق روبه فزونى دارند ونظام هستى روبه تكامل دارد وعطاى ربّانى پايانى نمى‌پذيرد: وَمَا كَانَ عَطَاءُ رَبِّك مَحْظُوراً [1].

«بخشش خداى تو هرگز از (كسى) منع نشده است.»

انسان در تكامل خود نقش دارد، پس هرچه انسان نگاه به اوج داشته باشد و براى رسيدن به خدا سخت بكوشد خداوند او را كامياب مى‌گرداند و هدايت مى‌نمايد.

اين بزرگترين هدف انسان است كه در پرتو نامهاى نيكوى خداوندى به درگاهش نزديكى جويد ونامهاى نيكوى اوهمان ارزشهاى جمال وكمال (از نظر معنوى‌