قلّه مى‌نشاند تا مؤمن بتواند به جامعه خود رنگ معروف و نيكى زند.

2- نهى از منكر، كه همان شمشيرى است كه كندى نمى‌گيرد، و دژى است كه اشغال نمى‌شود، وسپرى است كه امواج شهوتهاى تباه، بر روى آن درهم مى‌شكنند.

3- استقامت در جهاد، يك مؤمن به اين دو فريضه بسنده نمى‌كند، بلكه به هنگامى كه بايد تن به جهاد مسلّحانه مى‌سپارد و تصميمش به سستى نمى‌گرايد و هرگز از جهاد روى برنمى‌تابد. او دلاورى است پيش گام كه ميادين جنگ به راستى و پايدارى او گواهى مى‌دهند.

4- دشمنى با تبهكاران، موضع گيريهاى روزانه او كشمكش پيوسته ديگرى با تباهى است. زيرا او از تبهكاران دورى مى‌كند، پس موضع گيريهاى او نيز در خدمت به دين مى‌باشد.

امام عليه السلام درپى اين جملات نورانى مى‌فرمايد: «و هركه امر به معروف كند مؤمنان را همراهى كرده ايشان را توانا گرداند، و هركه نهى از منكر كند بينى منافقان را به خاك ماليده، و هركه در ميادين جهاد استقامت ورزد آنچه را بر او بوده به جا آورده، و هركه با بدكاران دشمنى نمود و براى خدا خشمناك گرديد خدا براى او به خشم آيد و در روز رستخيز او را خشنود مى‌گرداند.

بدين ترتيب، امام عليه السلام سخن خود را پيرامون ايمان، با بيان چگونگى دفاع از حريم آن با دو سخن و دو عمل به پايان مى‌برد: آن دو سخن امر به معروف و نهى از منكر است، و آن دو عمل پايدارى در جنگ عليه كافران و موضع‌گيرى دشمنانه عليه فاسقان است، و بدينسان مؤمن، حقّ دفاع از دينش را ادا مى‌كند.

- 5- ابعاد ايمان‌

هر كجا كه حق باشد ايمان نيز خواهد بود. پس ايمان، بايد به همه حق باشد، زيرا مادامى كه ايمان همان تسليم در برابر حق مى‌باشد ديگر براى اين تسليم معيارى جز