خدا، مطلوب نخواهد بود، زيرا اين روند، مسير كمال انسان را متوقّف ساخته و با ديگر مفاهيم كماليه ناهمسويى خواهد داشت، و پرده‌اى مى‌گردد در برابر انسان براى رسيدن به كمال مطلق كه همان قرب به خداست. اينك نمونه‌اى مى‌آوريم: علم كمال است، ولى اگر وسيله‌اى براى نزديكى به خداوند سبحان نباشد به نقص و كاستى بدل مى‌شود. هركس علم را فرا بگيرد نه براى آنكه بر مردم رحم آورد (يعنى به دور از فضيلتِ رحمت كه يكى ديگر از مفاهيم كمال الهى است) بلكه براى آنكه در زمين تباهى برپا كند و به قطع رَحِم بپردازد، نه تنها گامى در راه كمال به جلو نرفته بلكه از خدا دور هم شده است، در حديث شريف آمده است كه: (هركه علمش موجب فزونى فروتنى او نشود تنها دورى از خدا در او افزايش يافته است). قدرت، ثروت و جمال نيز چنين است و اگر در راه خدا و همسو با ديگر معانى زيبايى و كمال نباشد نه تنها سودى نمى‌رساند، بلكه زيانهاى فراوانى در بردارد.

ششم- تسليم در برابر سنّتهاى الهى:

تسليم در برابر خدا و سنّتهايى كه او به اجرا گذاشته، و به ديگر سخن سامانه‌هايى كه خداوند براى موجودات قرار داده يكى از ابعاد حقيقىِ عبادت خداوند سبحان است، زيرا پديده‌اى نيست، مگر آنكه خداوند آن را به اندازه، براى مدّتِ معيّن، با هدف و ميزانِ مشخّصى پديد آورده است، و عبادت خدا يعنى پذيرفتن كامل اين حقايق. خداوند سبحان در آيات زير مى‌فرمايد:

إِنَّا كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ [1].

«ما هر چيز را به اندازه آفريده‌ايم.»

... مَا خَلَقَ اللَّهُ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَأَجَلٍ مُّسَمّىً ... [2]

«... خداوند آسمانها و زمين و آنچه را در ميان آنهاست نيافريده مگر به حق و براى مدّت معلوم ...»