برتر تحوّل مى‌بخشد، تنگ چشمى و بخل، او را از رسيدن به كمال باز مى‌دارد و چه بسا به سقوطش كشاند.

... وَمَن يَبْخَلْ فَإِنَّمَا يَبْخَلُ عَن نَفْسِهِ وَاللَّهُ الْغَنِيُّ وَأَنتُمُ الْفُقَرَاءُ ... [1].

«و هر كس كه بخل ورزد در حق خود بخل ورزيده است، زيرا خدا بى‌نياز است و شما نيازمندانيد ...»

4- چون خداوند از هرگونه نقصى والاتر است و هيچ حدّ محدودى او را مرزبندى نمى‌كند و بخششش بريده بريده نيست، او خداوند زوال‌ناپذير و بزرگ است و فيض رحمت گسترده او گسستگى ندارد، بنابراين تكاملِ آفريده او حدى ندارد، و تحوّل او به سوى وضعى برتر پايانى نمى‌شناسد حتّى بهشتى كه آرزوى نهايى مؤمنان است، جامد و ايستا نيست، بلكه درون آن آكنده از بركت است كه خداوند براى مؤمنان آنچه را در آن بخواهد فزونى مى‌بخشد. از اين رو حركتِ انسان در مسير تكامليش پايان‌ناپذير است، و حدّ و مرزى ندارد.

دوم- مفهوم واژه عبادت چيست؟

پرستش و عبادت خداوند چيست؟ در يك سخن، عبادت همان وسيله تكامل، راه مستقيم به سوى رسيدن به خداوند متعال، و به سوى هرگونه تكامل، و رستگارىِ مطلوب و تحوّل به سوى وضعى والاتر است.

چرا كه عبادت الهى حقايق زير را در بردارد:

1- اعتراف به همه مفاهيم آفرينش كه قبلًا گفته شد. من آفريده هستم پس من حقّم، ليكن هنوز كمال نيافته‌ام و براى رسيدن به اوج، فرصتهاى پايان ناپذير را در پيش رو دارم. اين نقطه حركت مخلوق به سوى همه صفات جلالى و جمالى است.

2- تسليم در برابرِ حقايق موجود كه همان نامهاى نيكو و نشانه‌هاى خداوندى هستند كه در آفريده‌هاى او تجلّى مى‌يابند و نيز پذيرفتن سخنان الهى كه به پيامبرانش‌