مخلوقى سركشِ است كه پدر آدميان را از بهشت بيرون كرد و با گناه او را فريفت (آن گونه كه گريگوار مى‌گويد). آنها اصل مسيحيت را درباره محبّت، با انديشه عبرانىِ كهن پيرامون كيفر، و نظريه يونانى درباره عقل كلّى درهم آميخته‌اند.

مكتب پروتستان را باور براين است كه: نوميدى مادامى كه گناه بر بشر تحميل شده است ضرورى مى‌باشد. ليكن خداوند پاره‌اى از مردم را نجات مى‌دهد، زيرا آنها را برگزيده است و نشانه برگزيدگى ايشان از سوى خدا اين است كه آنها همواره احساس گناه مى‌كنند.

كالوين اين نظريه را تحوّل بخشيد و آن زمانى بود كه او اعتقاد يافت انسان مسؤوليتى سترگ در بزرگداشت خدا بر دوش دارد كه بايد با ارائه خدمتى معيّن در زندگى دنيوىِ خود آن را ادا كند و اين خدمت همان رسالتِ خاص انسان است كه عبادت قلمداد مى‌شود.

امّا قرآن كريم، پس ايمان به خدا و نامهاى نيكو را اوجِ ساختارِ استوار ارزشها مى‌شمارد، و اين را به خواست خدا در آينده به تفصيل بيان خواهيم كرد.

در آيات زير از آغازِ سوره انعام اين ديدگاه بيان شده است، آنجا كه پيوند ايمان با ابعاد زندگى بشرى و مسؤوليّت او در رفتار و حتّى نيات او در برابر خداوند جهانيان را مشاهده مى‌كنيم، خدايى كه علمش به همه چيز احاطه دارد و قدرتش بر همه چيز چيره است و سرنوشت همگان به سوى اوست. خداوند مى‌فرمايد:

الْحَمْدُ للَّهِ الَّذِي خَلَقَ السَّماوَاتِ وَالْأَرْضَ وَجَعَلَ الظُّلُمَاتِ وَالنُّورَ ثُمَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ يَعْدِلُونَ* هُوَ الَّذِي خَلَقَكُم مِن طِينٍ ثُمَّ قَضَى‌ أَجَلٌ مُسَمّىً عِندَهُ ثُمَّ أَنْتُمْ تَمْتَرُونَ* وَهُوَ اللَّهُ فِي السَّماوَاتِ وَفِي الْأَرْضِ يَعْلَمُ سِرَّكُمْ وَجَهْرَكُمْ وَيَعْلَمُ مَا تَكْسِبُونَ* وَمَا تَأْتِيهِم مِنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ* فَقَدْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جَاءَهُمْ فَسَوْفَ يَأْتِيهِمْ أَنْبَاءُ مَا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِءُونَ‌ [1].

«ستايش براى خداوندى است كه آسمانها و زمين را آفريد، و ظلمتها و نور را پديد آورد؛