اوّل- مسيحيّت دادگر

خداوند، پيش از هر چيز، پروردگار توانايى است با نيّات و خواستهاى خود كه نمى‌توانيم آنها را درك كنيم. او خدايى است كه هر كه را بخواهد نجات دهد، نجات مى‌دهد. امّا انسان پيش از هر چيز موجودى گناهكار است.

اين همان مسيحيّتى است كه آيين جانسون «Janson» بدان مى‌خواند. اين مسيحيّتى پرشور مبتنى بر خشيت است. آيين جانسون اعتقادى (لاهوتى) مبتنى بر سرگذشتى محتوم نيست، آن قدر كه آيينى است بر مبناى اخلاقى قاطع و بدور از هر هرگونه آسانگيرى. [1]

دوم- اخلاق قلبى‌

مسيحيّت در ميان اين جماعت به مفهوم عاطفه و رحمت است. پس خداوند پيش از هر چيز دوستدار است و تقليد از مسيح همان يكى شدن با خدا (آن گونه كه سِنت بر كار مى‌گويد) از طريق طرد جهان و همه منافع آن و (سپس پرداختن به) نيايش، خشوع، پرورش دادن خود به نيكوكارى و ايثار براى ديگران است.

اين گونه مسيحيّت، شكل دهنده گرايش كنونى كاتوليك (بويژه در فرانسه) است كه مايل است توده‌ها را از طريق بازگشت به دمكراسى مسيحيّت اصيل به سوى خود جذب مى‌كند. [2]

سوم- اخلاق عقلى‌

اين بازتاب انديشه‌هاى ارسطو است كه براساس آن اصول بنيادين اخلاق در نفس بشرى (به رغم پوششهاى هوى و هوس نفسانى) موجود است، و اين همان موضع سِنت توماس است كه در ميان بسيارى از طرفداران اين باور به گونه‌اى خاص‌