اين درهم آميختگى خطاهاى بزرگى را موجب شده، كه انديشه فلسفى در طول قرنها بدان گرفتار آمده است، خداوند سبحان بزرگتر و والاتر از آن است كه از مقام عظمتش فرود آيد و خود آفريده گردد. پيوند ميان خداوند سبحان و مخلوقاتش پيوندى همچون دريا و ابر، يا سرچشمه ورود نيست، بلكه او آفريننده مى‌باشد كه هستى را به طور كامل آفريده است و بدين ترتيب فاصله ميان او و خلقش- هر چند هم به او نزديك شوند- همچنان پا برجاست. [1]

دوم- قلب انسان دو گونه وحى را دريافت مى‌كند و دو شيوه ندا را مى‌شنود:

الف- القائى رحمانى كه فرشتگان خداوند آن را به سان رحمتى از سوى او براى بشر وحى مى‌كنند.

ب- القائى شيطانى كه خاستگاه آن ضعف بشر و شيطان رانده شده اوست.

مكتب رواقيان چگونگى جدايىِ ميان اين دو ندا را براى ما روشن نمى‌كند و انسان را به سوى درنگهاى درونى و گوش سپردن به نهانگاه خود فرا مى‌خواند.

در حقيقت، انسان مى‌تواند با جدا كردن اين دو گونه وحى حقايق بسيارى را كشف كند، ولى اين بدان مفهوم نيست كه بايد نقش وحى الهى را كه به شيوه‌اى غير مستقيم از سوى پيامبران و كتب آسمانى به ما مى‌رسد ناديده گرفت، و اين همان است كه مكتب رواقيان بدان اشاره‌اى ندارد.

سوم- همين كه مكتب رواقيان را باور بر اين مى‌باشد كه فضيلت، پذيرفتن داوطلبانه نظم است اين خود موجب شده كه انديشه تقوا را به ما نزديك كند، و اين خود ارزشى پر بركت است، ليكن اين پرسش همچنان شناور و مبهم مى‌ماند:

چرا بشر به خاطر نظم از خود چشم مى‌پوشد و اگر پذيرش داوطلبانه نظم ارزشى بنيادين است، پس چرا به بشر در گرفتن تصميم پذيرش و يا عدم پذيرش، آزادى ارمغان كرده‌اند؟

آرى! بينش‌هاى اسلامى انديشه تقوا را از دو طريق متبلور مى‌سازد: