«ما تو را نفرستاديم مگر براى آن كه مژده دهى و بترسانى* بگو: من از شما هيچ مزدى نمى‌طلبم و اين رسالت بدان مى‌گزارم تا هركه خواهد به سوى پروردگارش راهى در پيش گيرد* و بر آن زنده‌اى كه نمى‌ميرد توكّل كن و به ستايش او تسبيح گوى و اوخود براى آگاهى از گناهان بندگانش كافى است.»

چ- خداوند سبحان دستور مى‌دهد كه از كافران، آشكارا اعلان بيزارى شود و اين دستور خود را با فرمان توكّل بر خدا همراه مى‌سازد و مى‌فرمايد:

فَإِنْ عَصَوْكَ فَقُلْ إِنِّي بَرِي‌ءٌ مِّمَّا تَعْمَلُونَ* وَتَوَكَّلْ عَلَى الْعَزِيزِ الرَّحِيمِ‌ [1].

«و اگر بر تو عصيان ورزيدند بگو: من از كارهاى شما بيزارم* و بر خداى پيروزمند مهربان توكّل كن.»

ح- بر صاحب دعوت گران است كه مردم از او روى برگردانند، ولى خداوند سبحان، سنّتهايش را در زندگى به اجرا درمى‌آورد كه يكى از آنها سنّت آزمون است و يك دعوتگر بايد به هنگام رويارويى با اين دشوارى بر خداوند توكّل كند. خداوند مى‌فرمايد:

فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّكَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِينِ* إِنَّكَ لَاتُسْمِعُ الْمَوْتَى‌ وَلَا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعَاءَ إِذَا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ‌ [2].

«پس بر خدا توكّل كن كه تو همراه با حقيقتى روشن هستى* تو نمى‌توانى مردگان را شنوا سازى و آواز خود را به گوش كرانى كه از تو روى مى‌گردانند برسانى.»

هشتم- توكّل و پيوند آن با جهاد:

توكّل همان ويژگى بنيادين مؤمنان است كه اين ويژگى در جهاد، جلوه مى‌يابد، چنانكه به هنگام دشوارى در پياده كردن عدالت در ميان امّت نيز رخ مى‌نمايد. اين را در سوره مائده، آيه يازده چنين مى‌خوانيم:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَن يَبْسُطُوا إِلَيْكُمْ أَيْدِيَهُمْ فَكَفَ‌