«و ذو النون [يونس]
را (به يادآور) در آن هنگام كه خشمگين (از ميان قوم خود) رفت، و
چنين مىپنداشت كه ما بر او تنگ نخواهيم گرفت؛ (امّا
موقعى كه در كام نهنگ فرو رفت) در آن ظلمتهاى (متراكم) صدا زد: (خداوندا!)
جز تو معبودى نيست؛ منزّهى تو! من از ستمكاران بودم.
ما دعاى او را به اجابت رسانديم؛ و از آن اندوه نجاتش بخشيديم و اينگونه مؤمنان را
نجات مىدهيم.»
دوم- فروتنى و تسليم، گوهر دعا:
الف- گوهر دعا، فروتنى و تسليم به درگاه الهى (يا
تضرّع) است. تضرّع همان احساس نياز حقيقى و همان حالت صفا و خلوص و از ميان رفتن
هرگونه خود فريبىاى است كه نفس بشرى را پوشانده تا در وراى آن كبر، غرور، ناتوانى
و سستى عزم خود را پنهان كند، پس هرگاه با تلخىِ حق روبرو شود و با جوهره واقعيّت
برخورد كند دراين هنگام بر او آشكار مىشود كه در غرور به سرمىبرده است. و آن
هنگامى است كه سكرات مرگ بر او غالب مىآيد يا هنگامى كه چنين مورد خطاب قرار
مىگيرد كه: