«از پروردگارتان آمرزش بخواهيد. سپس به درگاهش توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوست دارنده است.»

طلب استغفار، مؤمن را براى پايدارى آماده مى‌كند، زيرا استغفار قلبش را از آثار گناهان و از گرايش نفسانى بدان پاك مى‌گرداند و بدين ترتيب است كه خداوند هنگام واجب كردن پايدارى و استقامت، امر به استغفار مى‌كند و مى‌فرمايد:

... فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ... [1].

«... پس در توجّه به خداوند استقامت ورزيد، و از او آمرزش بخواهيد...»

و بدين ترتيب از امامان اهل‌بيت نقل شده است كه فرمودند:

«ذكر بر هفت عضو تقسيم شده است: زبان، روح، نفس، عقل، معرفت، سر و قلب و هريك از آنها نيازمند پايدارى و استقامت است، پس پايدارىِ زبان، راست گفتن است در اقرار به توحيد، و پايدارىِ روح، راستى آن است در طلب آمرزش و استغفار، پايدارىِ قلب، راستىِ آن است هنگام عذرخواهى، پايدارى عقل، راستى آن است به هنگام عبرت گرفتن، و راستگويىِ شناخت و معرفت، راستگويىِ آن است به هنگام باليدن و افتخار، و استقامت سرّ و نهان، شادىِ آن است به آگاهى از جهان اسرار، ذكر زبان، حمد و ستايش است ذكر نفس، كوشيدن و رنج بردن، ذكر روح، هراس و اميد، ذكر قلب، صداقت و صفا، ذكر عقل، بزرگداشت و حياء، ذكر معرفت، تسليم و رضا و ذكر سرّ، در رسيدن به ملاقات الهى است. [2]»

ب- گناهان، مانع از آن مى‌شوند كه رحمت الهى فروفرستاده شود. از سويى استغفار، باران رحمت را فرومى‌فرستد. خداوند مى‌فرمايد:

... لَوْلَا تَسْتَغْفِرُونَ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ‌ [3].

«... چرا از خدا آمرزش نمى‌خواهيد؟ شايد بر شما رحمت آورد.»

پ- ايمان به خدا هنگامى كه هدايت از سوى او، نازل مى‌شود با استغفار مورد