وَلَا تَكُن مِنَ الْغَافِلِينَ‌ [1].

«پروردگارت را در دل خود به تضرّع و ترس، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، ياد كن و از غافلان مباش.»

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «وَاذْكُر رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ‌ يعنى با حالت بيچارگى‌ وَخِيفَةً يعنى هراس از كيفر او دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ‌ يعنى آهسته‌تر از قراءت نماز بِالْغُدُوِّ والآصَالِ‌ يعنى صبح و شام. [2]»

پ- هنگامى كه شيطان بنده را در امرى به فراموشى مى‌اندازد، بنده، خداوند را به خاطر مى‌آورد تا پس از گناه، باز به سوى او باز گردد و از مكر و فريب شيطان، رهايى يابد. خداوند مى‌فرمايد:

... وَاذْكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ... [3].

«... و چون فراموش كنى پروردگارت را به يادر آور...»

ت- براى اينكه ذكر خدا ما را در ستيز زندگى توشه دهد، بايد آن را بسيار، بازگوييم، بويژه هنگامى كه شب بر ما تاريك مى‌شود و خطر دشمنان، فزونى مى‌گيرد يا هنگامى كه روز، شكوفا مى‌شود و ما به پرتو هدايت الهى و يارى او در گرفتاريهاى زندگى نيازمند مى‌شويم. خداوند مى‌فرمايد:

... وَاذْكُر رَبَّكَ كَثِيرَاً وَسَبِّحْ بِالعَشِيِّ وَالْإِبْكَارِ [4].

«... و پروردگارت را فراوان ياد كن و در شبانگاه و بامداد او را تسبيح گو...»

ششم- رستگارى، ميراث ذكر الهى:

هنگامى كه زبان، گوياى ذكر الهى مى‌شود و دل بدان آرام مى‌گيرد و زندگى بشر، رنگ خدايى به خود مى‌پذيرد، آدمى به درجه رستگارى مى‌رسد و اين همان سعادت‌