ليكن خداوند، بندگان صالحش را در ذكر خود، تأييد مى‌كند. از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود:

«خداوند سبحان مى‌فرمايد: هرگاه بدانم كه آنچه بر بنده من غالب است، پرداختن به من است، شهوت و خواست او را در تقاضا و مناجات خود قرار مى‌دهم، و اگر بنده من چنين بود و مى‌خواست كه غفلت كند، من ميان او و غفلت حايل مى‌شوم، اينها هستند بندگان حقّ من و اينها قهرمانان حقيقى اند و اينها همانهايى هستند كه هرگاه بخواهم اهل زمين را از سر كيفر به نابودى رسانم آن كيفر را به سبب وجود اين قهرمانان از ايشان دور مى‌گردانم. [1]»

سوم- ترس، هنگام ياد خدا:

الف- خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آيَاتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَاناً وَعَلى‌ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ‌ [2].

«مؤمنان، كسانى هستند كه چون نام خدا برده شود خوف بر دلهايشان چيره گردد و چون آيات خدا بر آنان خوانده شود ايمانشان افزون گردد و بر پروردگارشان توكّل مى‌كنند.»

بدين ترتيب مؤمنان با ذكر خداوند جوشش پيدا مى‌كنند؛ ذكرى كه صرفاً الفاظى بر زبان نيست، بلكه معناى آن آگاهى نسبت به نعمتهاى الهى است.

ب- خداوند مى‌فرمايد:

الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَالصَّابِرِينَ عَلَى‌ مَا أَصَابَهُمْ... [3].

«آنان كه چون نام خدا برده شود در دل بترسند و بدان هنگام كه به آنها مصيبتى رسد شكيبائى يابند...»آية الله العظمى السيد محمد تقي المدرسي(دام ظله)، ايمان زيربناى شريعت - قم، چاپ: اول، 1383.