دوم- لقاء اللَّه و ويژگيهاى والا:

كسى كه لقاى خدا را اميد مى‌برد به درجه والايى از ايمان مى‌رسد و در نتيجه اخلاص او در عمل و خشوع و پايداريش فزونى مى‌يابد.

الف- خداوند متعال درباره اخلاص مى‌فرمايد:

... فَمَن كَانَ يَرْجُوا لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحاً وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَداً [1].

«... هركس لقاى پروردگار خويش را اميد مى‌بندد بايد كردارى شايسته داشته باشد و در پرستش خدايش هيچ‌كس را شريك نسازد.»

ب- خشوع، نماز و روزه را در دل مؤمن، محبوب مى‌گرداند و بدين ترتيب مؤمن به اين دو انس مى‌گيرد و به سوى انجام آنها مى‌شتابد و از آن دو در زندگى خود، يارى مى‌جويد و اميد او به لقاى خداوند فزونى مى‌يابد. خداوند مى‌فرمايد:

وَاسْتَعِينُوْا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِينَ* الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُلَاقُوا رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ إِلَيْهِ رَاجِعُونَ‌ [2].

«از شكيبايى و نماز يارى جوئيد و نماز دشوار است جز براى اهل خشوع* آنان كه بى‌گمان مى‌دانند كه با پروردگار خود ملاقات خواهند كرد و نزد او باز مى‌گردند.»

پ- هنگامى كه آدمى تصوّر مى‌كند كه خداى خويش را ملاقات خواهد كرد به توكّل و اطمينان از بهروزى، مجهّز مى‌شود و از همين جاست كه در رويارويى با مشكلات پايدارى مى‌يابد. خداوند مى‌فرمايد:

... قَالَ الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُلَاقُوا اللَّهِ كَمْ مِن فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ‌ [3].

«... آنانى كه مى‌دانستند با خدا ملاقات خواهند كرد گفتند به خواست خدا چه بسا گروه اندكى كه بر گروه بسيارى غلبه كند كه خدا با صابران است.»