«هركس كه به لقاى خدا اميد مى‌دارد بداند كه وعده خدا آمدنى است...».

پس هيچ‌كس نبايد در صورت تأخير اجل، در آن ترديد كند و يا آن را به شتاب بطلبد، بلكه بايد منتظر باشد و امورش را براساس آن سامان بخشد.

اين همه بينشهايى است كه در پيوند با لقاى خداوند بايد دانست، امّا تفصيل آن را با تدبّر و انديشه در آيات زير درمى‌يابيم:

اوّل- لقاء اللَّه و هدايت:

هنگامى كه انسان اميد به لقاء اللَّه دارد، آنجا كه در برابر او براى سؤال و جواب مى‌ايستد، با خود درباره حق مى‌انديشد كه چگونه آن را شناسايى كند و بدو ايمان آورد، زيرا چيزى نزد خداوند نيست مگر حق. و بدين ترتيب خداوند او را به سوى آن هدايت مى‌كند و از همين جاست كه هدايت با اميد به لقاء اللَّه پيوند مى‌خورد.

الف- پس هركه لقاى خدا را دروغ پندارد هدايت را از كف نهاده است. خداوند مى‌فرمايد:

... قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِلِقَاءِ اللَّهِ وَمَا كَانُوا مُهْتَدِينَ‌ [1].

«... آنها كه لقاى خدا را دروغ مى‌انگاشتند زيان ديده‌اند و هدايت نيافته‌اند.»

ب- همان گونه كه يكى از مهمترين حكمتهاى آيات، اين است كه مردم به لقاى خدايشان هدايت شوند. خداوند مى‌فرمايد:

... يُفَصِّلُ الْآيَاتِ لَعَلَّكُم بِلِقَاءِ رَبِّكُمْ تُوقِنُونَ‌ [2].

«... آيات را بيان مى‌كند باشد كه به لقاى پروردگارتان يقين كنيد.»

پ-... وَهُدَىً وَرَحْمَةً لَعَلَّهُم بِلِقاءِ رَبِّهِمْ يُؤْمِنُونَ‌ [3].

«... براى راهنمايى و رحمت، باشد كه به لقاى پروردگارشان ايمان بياورند.»