«... جز او كسى را خدا نخوانيم كه هرگاه چنين كنيم، سخنى سخت كفرآميز گفته باشيم.»

ژ- دقيقاً در مساجد، آنجا كه ذكر و ياد خداوندى اوج مى‌گيرد، حرام است كه چيزى جز خدا خوانده شود چرا كه اين عبادت گونه‌اى عبادت غير خداست، زيرا عبادت خالص از آن خداست و ناگزير بايد اين خلوص در جايگاههاى عبادت، تجلّى يابد. خداوند مى‌فرمايد:

وَأَنَّ الْمَسَاجِدَ للَّهِ فَلَا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً [1].

«و مسجدها از آن خداست. وبا وجود خداى يكتا كسى را به خدايى مخوانيد.»

سوم- نفى شريكان:

الف- عبادت به درجه خلوص نمى‌رسد مگر آنكه با شريكان به مبارزه برخيزيم و شرك را با همه رنگهايش نفى كنيم. خداوند مى‌فرمايد:

وَاعْبُدُوا اللَّهَ وَلَا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً... [2].

«خداى را بپرستيد و هيچ چيز شريك او مسازيد...»

ب- اين بزرگترين ارزش است و ديگر ارزشهاى حق، از آن سرچشمه مى‌گيرند. از همين جاست كه دعوت به اين ارزش در واقع، دعوت به همه ارزشهاى ديگر است. خداوند سبحان مى‌فرمايد:

... قُلْ إِنَّمَا أُمِرْتُ أَنْ أَعْبُدَ اللَّهَ وَلَا أُشْرِكَ بِهِ إِلَيْهِ أَدْعُوا وَإِلَيْهِ مَآبِ‌ [3].

«... بگو: من مأمور شده‌ام كه خدايى يكتا را بپرستم و به او شرك نمى‌ورزم به سوى او دعوت مى‌كنم و بازگشت من به سوى اوست.»

پ- نفى شريكان، بُعدى از ابعاد عبادت است و در واقع عبارت دومى كه در آيه فوق آمده (بدو شرك نمى‌ورزم) گسترش دهنده عبارت نخست (خدا را مى‌پرستم)