د- برخى از فلسفه‌هاى پوچ بشرى چنين مى‌انگارند كه خداوند خداى خود ساخته و خفته‌اى را برگزيده و جان به او بخشيده كه او به خاطر ضعف و ذلّت ياور خداوند است و خدا نمى‌تواند از او كناره بگيرد و اين همان فرزند اوست كه نمى‌تواند از او رهايى يابد يا در برابر او مقاومت ورزد و خدا در پرتو رسالتهاى خود، بطلان اين انديشه را اين گونه اعلام نموده و مى‌فرمايد:

مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِن وَلَدٍ وَمَا كَانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ... [1].

«خدا هيچ فرزندى ندارد و هيچ خدايى با او نيست...»

شايد نظريه فيض كه معتقد است جهان از خدا به صورتى جبرى و بدون اراده صادر شده، در پس همين انديشه‌هاى باطل، نهفته باشد؛ انديشه‌هايى كه خداوند، پيروان آنها را هشدار مى‌دهد.

ذ- خداوند مى‌فرمايد:

فَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ فَتَكُونَ مِنَ الْمُعَذَّبِينَ‌ [2].

«پس با خداى يكتا خداى ديگرى را مخوان تا مبادا در شمار مستحقّان عذاب درآيى.»

ر- خداوند مى‌فرمايد:

وَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ لَاإِلهَ إِلَّا هُوَ... [3].

«با خداى يكتا خداى ديگرى را مخوان...»

ز- نفى خدايان دروغين يعنى نفى دعوت آنها و نفى توسّل بديشان و نفى اعتقاد به اينكه آنها بدون اجازه خدا مى‌توانند شفيع باشند و نفى اينكه بهره‌اى از سلطه دارند. خداوند مى‌فرمايد:

... لَن نَدْعُوَا مِن دُونِهِ إِلهاً لَقَدْ قُلْنَا إِذاً شَطَطاً [4].