براى او مفهومى در برنخواهد داشت. به همين سبب نفى بتها (خدايان دروغين) و كنار زدن طاغوت و نفى سلطه راهبان و عالمان يهودى و كنار گذاشتن باور به ربوبيّت حضرت عيسى عليه السلام همگى از حقايق عبادت مى‌باشند.

همچنين امام صادق عليه السلام در روايتى «حنيفاً مسلماً» را: «آن گونه خالص و مخلص كه چيزى از عبادت بتها در آن يافت نشود. [1]» بر شمرده‌اند.

دو- هدف عبادت، اوج‌گيرى روح به سوى قُلّه كمال عقلى و روانى است كه يقين ناميده مى‌شود و همچنين پرواز زندگانى به سوى قلّه تسليم، عملى است كه تقوى خوانده مى‌شود.

از همين جاست كه از على بن اسباط به نقل از امام رضا عليه السلام آمده است كه اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: «خوشا به حال كسى كه عبادت و دعاى خود را براى خداوند، خالص گردانيد، و قلبش به آنچه ديدگانش مى‌بيند مشغول نشد و ذكر خدا را به آنچه گوشهايش شنيد به فراموشى نسپرد و سينه‌اش به آنچه به ديگرى داده شد غم به خود راه نداد. [2]»

بدين سان به نظر مى‌رسد كه يقين و تقوى هر دو در اوج ستيغ و در قلّه تعالى قرار دارند، اينك به خواست خدا درباره اين بينشها بيشتر سخن خواهيم گفت:

اوّل- توحيد خدا در عبادت:

الف- مفهوم ايمان حقيقى همان توحيد خداوند در عبادت است، مفهومى كه رسالت همه پيامبران از رهگذر تمام فراخوانها و همه ارزشهاى والايى كه به ارمغان آوردند در آن خلاصه مى‌شود.

خداوند مى‌فرمايد:

أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا اللَّهَ إِنَّنِي لَكُم مِنْهُ نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ [3].